Baştan bir şeyi açıkça söyleyeyim; bu bölüm Whedon ve Tancharoen’in verdikleri sözün kırıldığı bir bölüm oldu biraz. Hatırlayacaksınız, Agents of SHIELD’ı yöneten karı koca ikili, dizinin ikinci sezonunun ilk kısmı için ana odak noktası olarak HYDRA, ikinci kısmı için ise ana odak noktası olarak Inhumans’ı hedef göstermişlerdi. Hakikaten de ikinci kısmın gidişatı bu beyanı haklı çıkarır nitelikteydi; Skye’ın annesinin sahneleri, Mr. Hyde’ın hareketleri, Raina’nın arayışı, Skye’ın mücadelesi…

Ama bu bölümün üzerine kurulu olduğu üç temel sütundan sadece biri, o da çok teğet bir rotadan Inhumans ile alakalıydı. Odak noktası çok bariz olarak ilk sezonun Winter Soldier sonrası bölümlerine benzer bir hikaye izledik Agents of SHIELD S02E14’te. Konular başlıktaki sıralarıyla şöyle bağlandılar: Real SHIELD mevzusu devrildi, Skye mevzusu teğet geçti, sağ kulvardan sürpriz çıkan Ward-Agent 33 mevzusu ise havalandı gitti…

Her zamanki gibi resimden sonrası silme spoiler’dır, kendinizi hazırlayın.

Önce en isabetli ilerleyenden başlayalım. Geçen bölümlerde inceden inceye varlığı hissettirilen Real SHIELD mevzusuna en sonunda hepimizin manevi babası Edward James Olmos vesilesiyle vakıf olduk. Anladık ki bu organizasyon Winter Soldier sonrası kalan SHIELD’ın, Coulson’dan rahatsız olan tayfası. Yapmaya çalıştıkları şey de alenen Coulson’a karşı bir darbe. SHIELD’ın başına ne geldiyse Fury ve onun sırları yüzünden geldiğini düşünüyorlar; Coulson’ın da bu şekilde davranmaya başlamasından; özellikle de o “uzaylı şehri” konusunda fazlasıyla gizemli ve takıntılı davranmasından çok rahatsızlar. Zamanlama olarak da ikinci sezonun başlarında bir yerlerde kurulmuşlar; bunu tetikleyen şeylerin başında da ilk bölümde gördüğümüz şey geliyor: Isabelle Hartley‘nin ölümü.

Bunlar o kadar iki sezondur gözümüzün önünde olan şeylere dayanıyor ki, gerçekten de bu konuda yazarlara alkış tutmamak elde değil. Daha geçen gün Coulson’ın her ne kadar yola “ben bir Fury olmayacağım” diye çıkmış olmasına rağmen gün geçtikçe Fury’leştiğini konuşmuştuk arkadaş ortamında. Bunu izleyici olarak tespit ettiğimizden, dahası, dizi Hartley ve Triplett’in ölümlerini bu yönden de işlediğinden “Real SHIELD”‘ın kuruluşu hiç de abesle iştigal gelmiyor; kafanızda olanla uyuşmazlık sağlamıyor. Ayrıca bu yeni SHIELD’da Agent Weaver gibi önceden tanıdığımız bir karakteri göstermiş olmaları, araya da Fringe’den beri pek sevdiğimiz Kirk Acevedo’yu fırlatmaları da dizinin hanesinde bir artı.

Üstelik söylemek gerek, burada bu organizasyona hak ettiği değeri vermemizi sağlayacak en uygun aktörü bulmuş dizi. Edward James Olmos‘un ekranda gözüktüğü her sahneye reddetmesi zor bir gravitas kattığı zaten Blade Runner’dan beri bildiğimiz bir şey. O ağzını açıp da bir konu özeti verdiğinde, buna otomatkman daha inanmaya yatkın hâle geliyorsunuz. Bu, halihazırda döşenmiş zemine oturunca da Hunter ve Bobbi’nin diyalogu gibi gerçekten anlamlı sahnelere temel sağlanıyor. Hem Mack’in ne işler çevirdiğinin de May ile Coulson tarafından anlaşılmış olması, Hunter’ın da kaçması hareketin bitmeyeceğini kanıtlıyor. Böylelikle dizi, aslında çok eline yüzüne bulaştırabileceği bir hikaye virajını çok ustaca almış oluyor.

Bunun bir benzerini daha küçük ölçekte Skye hikayesi için söylemek mümkün. Skye’ın Hulk’a benzetildiği sahneden tutun da, Coulson’ın onu Captain America günümüze geldikten sonra dinlenmeye gittiği kulübeye götürmesine kadar bu bölümde Skye mevzusuna daha bir “güçlerini keşfetmekte olan kahraman” muamelesi yapıldı. Bu şüphesiz olumlu bir şeydi, ama açık ara dizide gerçekleşen en ilgi çekici şeylerden biri olmasına rağmen yeterince vakit ayrılmadı. Corvette hikayesi iyiydi, Fitz’in Simmons’a çıkışı isabetliydi ama daha derine gidilmeliydi Skye için.

Onun yerine çok acayip bir Ward-Agent 33 hikayesine odaklanıldı. İnanın bana o restorandaki ilk diyaloglardan Agent 33’nin Skye’ın suretine büründüğü sahnelere kadar, Talbot’ın saçma sapan esprilerinden Bakshi finaline kadar buram buram ucuzluk kokan bir hikaye izledik takriben on beş dakika boyunca. Dizi bunu nereye bağlayacak bilmiyorum, ileride tutup da ana mevzuya çok göbekten eklemlenirse ve bunun sonucunda tatmin edici bir kapanış yaparsa belki retroaktif olarak sineye çekebilirim; fakat şu hâliyle ne romantik, ne dokunaklı, ne vurucu ne de etkileyici olabilen bir alt hikaye konumunda; üstüne üstlük ana hiçbir mevzuya da anlamlı bir bağı yok.

Yani gerçekten de buna niye bu kadar vakit ayrıldığını anlamam mümkün değil. Skye’ın gözüktüğü ama May’in konuştuğu sahneler komik duruyordu, 33’nin “kimliğini bulma” çabaları bir derinlik elde edemeyeceği kadar kısa bir sürede geçildi, Ward niyeyse çok itici bir “zen” tutum içerisinde, ikilinin bu kadar kısa sürede Bonnie & Clyde triplerine girmiş olmaları inandırıcı gelmiyor… Ortada ilgiye değer olan tek şey, 33’nin reddedilemez çaresizliği ve kırılganlığıydı, o da bütün bu problemlerin içinde yitip gitti işte. Bu da Agents of SHIELD S02E14‘ün attığı taşı hiç umursamadan uçan kuş oldu.

Anlayacağınız şu an için Real SHIELD ve Inhumans mevzuları ilgi çekiciliğini sürdürüyor, fakat dizinin yapabileceği en kötü şey şu Ward-33 meselesine abanmak. Geçen bölümler için de söylemiştik, tekrar bir istisnayla yineliyoruz. Dizi Inhumans’a odaklanmalı, illa bir alt konu geçirecekse de bunu Real SHIELD meselesi üzerinden yapmalı. Zira kendini ilginç yapan şeylerden feragat edip, ne idüğü belirsiz bir konuya yoğunlaşmak, bu dizinin şu raddeye kadar yükselen grafiğine pek yakışmaz…