Şimdi evveliyatla bu cümleden neyi kast ettiğimizi açıklamak lazım. Biz Marvel Cinematic Universe filmlerini karşımıza bir aldık. 12’sini birden defalarca izlediğimizden, tekrar açmadık. Bilakis bu egzersiz için açmayalım diye düşündük. Dedik ki, gözümüzü kapatıp, aklımıza o filmi getirdiğimizde ilk hangi sahne geliyor? Hemen hemen her filmde o ikonik sahne çok netti. İlla çok iyi çekilmiş olmasından, çok kaliteli görüntü yönetmenliği mahsulü olmasından kaynaklanmıyordu bu durum. Bir sebepten, biri o filmi anınca, bizim aklımıza bu sahneler geliyordu.
Katılıyorsanız, süper! Katılmıyorsanız -ki öyle olduğunu tahmin ediyoruz- siz de aşağıda tartışmaya katılın. Kendi favori sahnenizi ekleyin, tartışalım, muhteşem bir kütüphane yaratalım ortaya. Fakat bizim için, 12 filmden 12’şer sahne, şu şekilde!
1. “Gerçek şu ki… Iron Man benim.”
İlk Iron Man’de pek çok ikonik sahne var şüphesiz. Tony’nin füzeyi sıkıp arkasını dönmek suretiyle olay mahalini terk etmesi, deneme sürüşleri… Ama ben MCU’nun ilk eserini düşündüğümde, aklımı hep o son sahneye kayarken buluyorum. Tony’nin bir anda “Iron Man benim ulan oh, rahatladım!” diyerek kimliğini deşifre etmesi, hem karşımızdakinin geleneksel bir kahraman olmayacağının altını çiziyor, hem de Tony’nin vurdumduymaz karakterini çok net gösteriyordu. Bir anlamda, bana soracak olursanız, MCU’yu özel kılan şeylerin pek çoğu bu sahneyle başladı.
2. Bir dakika… O kapıdan giren kim öyle?
Evet, Iron Man’in finalinde Nick Fury çıkıp o konuşmayı yapınca da hisseder pek çok izleyici aynı şeyi. Gelin görün ki o sırada tüm olay hâlâ tek bir filmde başlayıp bitmektedir. Nick Fury’nin gelmesi büyük olaydır, ama devasa bir şey de değildir. Fakat Hulk’ın sonunda Tony’nin o bara girip, General Ross ile konuşması… İşte o an seyrettiğimiz şeyin gerçek bir paylaşılmış evren olduğuna dair tüm şüpheler ortadan kalkar, bizim hayranlık başlar!
3. Widow’a dev saygı!
Kabul edelim, Iron Man 2 vasat bir film. Biz de sıralamamızda onu hep diplere yerleştiriyoruz zaten. Fakat bir şeyi daha kabul etmek gerek, bu vasatlığın ortasında en parıl parıl parıldayan şey, Scarlett Johansson’un Black Widow performansı. Filmin ilk yarısında cezbedici ve gizemli bir karakteri canlandıran Johansson’un bir anda “badass” anahtarını çevirip gaza bastığı bu sahne, bence Iron Man 2’nin en kaliteli sahnesi.
4. Normal görünüşün iyiymiş Thor!
E, evet, Thor da vasat bir film. Dürüst olmak gerekirse biraz da zorladı bizi. Asgard’ın ilk gözüktüğü sahne, Thor’un masa devirişi, Mjölnir’i çekmeye çalışan kasaba eşrafı, Hawkeye’ın teşrif edişi… Hepsi akılda kalıcıydı. Fakat sonrasında Natalie Portman’ın “Normal görünüşün bu mu?” demesiyle başlayan, ve “iyi görünüşmüş” demesiyle sonlanan sahne, bizce çok iyi çekilmişti, müziğin yükselişiyle, ışıkların parlamasıyla gayet iyi süslenmişti ve bu sebepten de uzun süre aklımızda kaldı.
5. İhtiyar Adolf’un çenesine bir yumruk!
Captain America: The First Avenger’ın MCU’nun en fazla hakkı yenen filmi olduğu görüşü etrafında birleşebilir miyiz? Ben şahsi oyumu Iron Man 3’ten yana kullanabilirim, ama en azından bir mutabakat oluşturacaksak, First Avenger’ı analım. Hiçbir şey değilse, çok iyi anlattığı orijin hikayesi yüzünden. Yahu bu film, hep Cap’in 70 yıllık tarihine selamı çakmayı, hem de bunu bir müzikal sekansıyla yapmayı başarmış. Nasıl bu denli az övüyoruz allasen?
6. Teslimiyet şartlarını konuşmaya geldik!
Bu sahneyi izaha gerek var mı? Bu listelere meze olsun diye, ekranlara duvar kağıdı olsun diye çekmiş koymuş zaten Whedon. Çok açık konuşmak gerekirse, bunu çift temsil olarak düşünebilirsiniz. Elbette bu kare çok ikonik bir kare, ve pek çok kişinin aklına da gelecektir. Fakat aynı zamanda, Hawkeye’ın ok atmasıyla başlayan, Iron Man’in Cap kalkanından ışık sektirmesiyle devam eden, Hulk’ın kaldırdığı zırhı Thor’un çivi gibi çakmasıyla yükselen ve en sonunda herkesin etrafında tur dönerek biten o sahne de aşırı ikonik. Ama işte, onun ekran görüntüsünü alamıyoruz (zira statik bir şey olmuyor orada), bunu alabiliyoruz. Siz ikisini birden sayıverin!
