Yine bir Mr Robot yazısı yine aynı uyarı. Yazıyı elimden geldiğince spoiler-free tutmaya çalışıyorum, gerçekten. Ama bazen çeneme hakim olamayıp öyle şeyler söylüyorum ki, kimine göre spoiler olabilir, kimine göre olmaz. Bu tarz bir duruma düşmemek ve birbirimizi kırmamak için, yazıyı okumadan önce bölümü izlemeniz tavsiye edilir. Sonra uyarmadı demeyin.
Dizinin ilk beş bölümünü geride bıraktığımıza göre artık diziyle ilgili daha genel yorumlar yapabiliriz. Sanırım söylenmesi gereken en önemli şey dizinin izleyicinin taleplerini, isteklerini umursamıyor oluşu. Bu olumsuz bir şey gibi görünüyor ama aslında dizinin güçlü yanlarından birini oluşturuyor. İlk bölümdeki tempo hoşunuza mı gitti? Alın, ikinci bölüm daha durağan olacak. İkinci-üçüncü bölümdeki hikayenin derinleşmesini mi sevdiniz? Hah, işte dördüncü bölümün ana hikayeyle hiç ilgisi yok. Dördüncü bölümdeki sembolizm anlatımına mı vuruldunuz? Buyur, sapına kadar ayakları yere basan, gerçekçi bir bölüm.
Buradaki olumlu durum, bütün bu değişiklikler içerinde kalitenin/heyecanın/merakın hiç düşmemesi ve bu kadar farklı tarzın dizinin genel atmosferi içinde hiç sırıtmaması, tersine fazlasıyla uygun görünmesi. Yazarlar öyle başarılı bir iş yapıyorlar ki, başka dizide “yılbaşı özel bölümü” gibi kalacak farklılıklar, bu dizinin havasına tümüyle uyuyor. Bu bölümümüz önceki bölümler gibi belli bir tarz belirlememiş, zaman zaman tempolu, zaman zaman derin bir anlatım yöntemi izleyerek yine bizi fazlasıyla tatmin eden bir iş olmayı başarmış.
En sonunda birkaç bölümdür çevresinde dönüp durduğumuz Steel Mountain hadisesi, hem de inanılmaz gergin ve heyecanlı bir sekansla sonuçlandı. Son bölümlerin düşük temposuna inat diken üstünde izlenen, hem Elliot’un istikrarsız kişilik hareketleri, hem de içine düştüğü durumlar sebebiyle her saniyesine dikkat kesilmeniz gereken bir kısım olarak dizide yerini aldı. İstediği takdirde bu tarz yüksek kısımları bir soygun filmi başarısıyla yapabildiğini bir kez daha göstermiş oldu bizlerle. Belki de -şu ana kadar- dizideki en keyifli sahnelerden biriydi.
Buradan Tyrell’e geçelim. Psikopat adamımızın Elliot’la olan sahnesinde egosunu ve kibrini gördük. Son derece basit gözlemlerle ve sade kelimelerle üzerine bu kadar nefret çekebilmesini takdir ettik. İkinci kısımda normalde uç noktada hareketleriyle dikkatimizi çeken karakterimizin hiçbir şey yapmadan da ne kadar etkili ve güçlü olabildiği çok basit bir sahneyle gösterildi. Bu kadar yönlü bir kötü adamı uzun zamandır izlemediğimi düşünüyorum. Hemen Kingpin diye atlamayın, orada kötü adamın iyi ve kötü yanları gösterilirken, burada kötü adamın tamamen kötü olan bir sürü yönü ortaya konuyor ki, sezonun ikinci yarısıyla beraber kendisinin her türlü “Evil” olaya muktedir olacağı konusunda şimdiden ikna olduk sanıyorum.
Angela’ya geçersek, klişe bir ilişkiden kendi yoluna evirilmiş olmasından fazlasıyla memnunum. Geçen bölüm kendisinin karakter gelişimini görüp artı puanı vermiştik. Bu bölümde babasının durumu konusunda bilgilendirilip yeni bir yan hikayeye doğru yol almaya başladık. Bu bölük pörçük hikayelerin bir yere bağlanacağı hissi dizinin akıcılığına çok fazla şey katıyor. Bu arada geçen bölümün önemli olayının -Allsafe’e CD takılması işte- bu bölüm sadece ismen geçiyor olmasını da takdir ediyorum. Başta dedim ya dizi size istediğinizi vermiyor diye, merak ettiriyor, çözmüyor ama bir şekilde “Lost”taki gibi “Eeeh yeni gizemler mi, yuh artık” dedirtmiyor. Merak unsurunu da, çözümden tatmin olma hissini de tam tadında vermesi dizinin bir diğer artısı.
Fsociety’nin geldiği noktadan da oldukça memnunum ben. Arka plan karakterlerine bile boyut kazandırılması olsun, yan karakterlerin rolleri ve kişiliklerinin gelişmesi olsun, hele bir de topluluk üzerinden giden ana hikayenin beklenmedik yollara sapışı olsun her biri son derece keyifli. Bu arada Mr Robot teorisini de artık çöpe atabiliriz sanırım. Yine de her an bir twist yapma potansiyelleri de yazarların işlerini ne kadar başarılı yaptıklarının bir göstergesi.
Twist demişken, başlangıcın ve bitişin beklemediğiniz yerden vurması, çok da önemli olmayan ya da başka şekilde önemli olan bir hikayenin tekrar önümüze çıkması da her bölümü aynı ciddiyetle izlememiz konusunda bir uyarı niteliği taşıyor. Dizi bunu da başarılı bir şekilde yapıyor.Bu arada yan konularda Dark Army, CD olayı, Elliot’un patronu falan derken elde üç sezonluk hikaye birikmesine rağmen hala yeni yan hikayeler yaratıyor olmaları konuyu bağlamaları konusunda biraz tedirgin etse de, gidilebilecek çok yön olması dizinin izlenebilirliği konusunda büyük bir avantaj.
Yazarları övmeye başlamışken, zaman zaman değinmeye çalışıyorum ama yine de yeterince bahsetmediğim yerlerden biri de, her bölümün isminde yer alan bölüm temasının diziye yedirilişindeki mükemmellik. Öncekilerde olduğu gibi, bu bölümde de “Exploits” -“Zayıf Yönler” diye çevirmeye çalışayım- temasının kullanışı yine harikuladeydi. Hem girişte, hem Steel Mountain sahnesinde, hem Tyrell’i kısımda, hem de bitişte zayıf yönler ve etkileri adeta felsefi boyutta sunulmuş.
Toparlarsak, Steel Mountain sahnesiyle zirve yapan, kimi konuların çözülüp kimi konuların derinleştiği, farklı zamanlarda farklı duygulara hitap eden yine üst düzey bir Mr Robot bölümü izledik. Yan konuların biraz fazla dağıldığı ve yavaş yavaş toparlanmaya başlaması gerektiğini düşünmekle birlikte bunun şu an için çok büyük bir sorun teşkil etmediğini düşünüyorum. Sezonun yarısı tamamlanmışken, hala kötü diyebileceğimiz bir bölüm olmaması da çok önemli. Eğer dizi olayları kurarken ki başarısını, çözümlemede gerçekleştirebilirse benim 2015 yılı dizisi adayım Mr Robot’tur.
Siz bu bölümle ilgili neler düşünüyorsunuz Geekyapar’lar?
Not: Bölüm incelemelerimle ilgili de feedback verirseniz çok sevinirim. Başka yazarlar yapınca “şöylesin, böylesin” diyorsunuz, bana gelince hiç yorum yok. Öyle olunca sanki iplenmiyormuşum gibi hissediyorum, üzülüyorum. İlgiye muhtacım, beni de yerin – gerekiyorsa 🙂 –
Ek: Merak edenler için 6.bölüm promosu aşağıdadır.
https://www.youtube.com/watch?v=aymIkrl4-Jw
