Daredevil S01E10 – Foggy ve Matt’in Yürek Burkan Maceraları

Koza açıldı dememizin hemen sonrasında dizinin Kingpin – Daredevil kavgasını tamamen arka planda bırakır gözükerek meseleyi Foggy ve Matt’in mazisi ile arkadaşlığına çevirmesi; llk aşamada biraz şüphe uyandırıcıydı kuşkusuz. Ama aslında geçen bölümde dediğimiz şey, S01E10 ile olumlandı. Dizi kabuklarını silkti, gerçek bir süper kahraman hikayesi oldu. Ve gerçek bir süper kahraman hikayesi gibi, daha önce Marvel Cinematic Universe’de hiç görmediğimiz şekilde bir “gizli kimlik” meselesi tartışıldı, kahramanın etrafındaki insanlarla ilişkisinin zorluğu irdelendi. Bir yandan da Kingpin meselesi rahat durmadı elbette. Ben ve Karen bir adım ileriye giderlerken, Kingpin tarafında da bir şok yaşandı.

Düşünüyorum, Daredevil’a nasıl anlatırım asansörde geek bir arkadaşımla karşılaşsam? Kısa bir vaktimin olduğunu varsayıyorum. On kat sonra o inecek, ve bir şekilde diziyi izlettirmem lazım. Muhtemelen “ya abi dizi muhteşem” diye başlarım, orası tamam. Peki sonra? Sanırım onuncu bölümü anlatırdım kendisine. “Dizi şeklini almak, tam anlamıyla gaza gelmek için sekiz bölüm bekledi” derim, “Sonra da onuncu bölümü neredeyse tamamen Matt ve en yakın arkadaşının Matt’in gizli kimliğinin etrafına ne gibi etkiler bıraktığını anlatmaya harcadı.”

Eğer Breaking Bad’in fenomen olmadığı bir dünyada yaşıyor olsaydık, Daredevil’ı önerebileceğim kitlenin çok dar olduğunu varsayardım; ama Breaking Bad’in tutması ve sonrasında Netflix’in yayılan iş modeliyle, kısık ateşte yanan ve bir sezonu tek oturuşta izlenmesi için tasarlanmış dizilerin çok popüler olması bana Daredevil’ı herkese önerebileceğimi düşündürtüyor. Çünkü bu dizi ne yapsa kırıp dökmemek için sakince yapıyor.

Bu çok önemli ve bu bölüm söz konusu olduğunda ekstra anlamlı. Zira geçen dokuz bölüm boyunca, dokuz saat süresince Foggy ve Matt’in arkadaşlıklarının derinliği o kadar kısa dokunuşlar ve ince göndermelerle (insanlar omuz silkince Foggy’nin Matt’e bunu söylemesi gibi) verilmeseydi, bu bölüm yaşadıkları diyaloglar ve döktükleri gözyaşları hiç önemli olmazdı. Dizi bu noktaya zart diye gelme hatasına da düşebilirdi. Daha önce çok gördük bunu. Ama her şeyi yerine sımsıkı yerleştirdiğinden, bir anda Charlie Cox ve Elden Henson’ın performansları da sağlam oturtulmuş bağlam sayesinde büyüdü.

Dizi aynısını Ben ve Karen için yapamadığı için bu iyice ayyuka çıktı. İşsizlikten Skyler’a gömen insanlara daima bir garip baktığımdan, Karen’a kendisini dizinin zayıf halkası ilan eder şekilde böylesine yüklenmek bana kendimi bir garip hissettiriyor; üstelik Deborah Ann Woll da rolünü hiç de fena canlandırmazken. Ama ne hikmetse Steven S. DeKnight ve ekibi bir türlü o karaktere yeterli bağlamı sunamıyorlar. Yaptığı hareketler alkışlanası, ama niye yaptığını hâlâ bilmediğimizden bizi ikna edecek kadar kuvvetli değiller. Hâlâ kalan üç bölümde bu konuyla ilgili bir aydınlatıcı şey olur diye beklemekteyim, ama ne yalan söyleyeyim, imanım da gevredi braz…

Ama şunu söyleyeyim: Dizi hâlâ birden içinden alev canavarları çıkartacağı ufak kıvılcımlar yakmaya devam ediyor. Kingpin’in mekanında gerçekleşen saldırı / sabotaj neydi bilmiyoruz. Nelson ve Murdock’un kavgası nasıl nihayete erecek bilmiyoruz. Karen ve Ben’in Fisk’in annesini bulmuş olmaları nasıl bağlamlanacak bilmiyoruz. Ama bunların hepsi bize üzerine sağlam “HEY YAVRUM BE” anları çıkılacak temeller bıraktılar şu hâlleriyle. O yüzden hiçbir şey değilse, şundan eminiz: Dizinin finali bizi çok tatmin edecek bir yola doğru gidiyor. Yanılacağımı hiç sanmıyorum.