Warcraft ile ilgili olan görüşlerimi zaten videolarda da, yazılarda da paylaşmıştım daha önce. Geekyapar’ı sıkı takip edenler, illa ki bir noktada denk gelmişlerdir. Bence film, objektif değerlendirildiğinde gayet kötüydü, ancak içinizde bir noktada Warcraft’ın herhangi bir ürününe gönül vermişlik varsa, beğenmemeniz imkansızdı. Filmin tüm strüktürel ve anlatımsal bozukluklarına rağmen, içinden Warcraft aşkı fışkırıyordu önlenemez bir şekilde.
Ben bu tespiti yapmış, ama bunun niye böyle olduğunu net bir biçimde çözememiştim. Daha doğrusu, üzerine kafa patlatmamıştım. Bana basitçe, bu kadar geniş bir evrenin yerleşim planını çıkartmak filmi iskeletinden yamultmak için yeterli bir yük gibi gelmişti. Meğerse çok daha klasik bir izahati varmış. Duncan Jones geçtiğimiz gün Thrillist’e verdiği inanılmaz dürüst ve içten röprtajında, şöyle açıkladı.
“Filmin mükemmel olmadığını biliyorum, ve bence bu boyutta bir film yapmanın kesinlikle en sinir bozucu yerlerinden biri böylesine bir filmi, bence, bağımsız bir sinemacı gibi yapmanın imkansız olması. Stüdyo bürokrasisinden geçirmenin bir yolunu bulmalısınız. Warcraft gibi bir filmi yapmak, ve bunu eşsiz bir biçimde yapmak… 1000 kesikle ölüyorsunuz. Sadece film kesikleri değil. Bunlar zararsız gözüken küçük değişiklikler. […] Küçük bir değişiklik yaptığınız zaman büyük bir mesele gibi durmuyor. Ama bu küçük değişikliklerden yapmaya devam ettiğinizde, üç buçuk yıl boyunca özellikle, bir anda tüm vaktinizi bozulmuş şeyleri tamir etmeye çalışırken geçirir hâle geliyorsunuz.”
Bu açıklama, müthiş bir açıklama. Gerçekten filmin tüm kusurlarını mantıklı bir zemine oturtuyor benim kafamda. “Jones’a bulaşmasalardı, film pırlanta gibi olurdu” demiyorum kesinlikle. Ancak filmin bu hâline gelmesinde bunun payını da net bir biçimde görebiliyorum. Bu filmi affettirmiyor, daha iyi yapmıyor, başka bir hâle sokmuyor. Ancak kafada da mantıklı bir yere koyuyor. En azından bende öyle. Sizce?
