Resident Evil HD Remake – Oyun Gibi Oyun! 20 Yıl Bile Geçse, Korku Yaşlanmıyor!

Yıl 1996 idi, Alone in the Dark‘ın izinden giden Resident Evil, hayatlarımıza ‘survival horror’ deyimini perçinleyip, PlayStation’ı (2-3-4 değil bak, PlayStation Düz!) “Japonların tuhaf oyunlarına açılan kapı” olarak mimleyerek hayatlarımıza girdi.

Bilmeyenler için bir detay, bu yıl çok konuştuğumuz The Evil Within oyunu da, Resident Evil serisine imza atan Shinji Mikami‘nin. Yani 2015 itibariyle Resident Evil, neredeyse 20 yıllık bir oyun, o yüzden HD olarak tekrar sunulan bu halini oynamak, çok güzel ve öğretici bir deneyimdi. Bana, son yıllarda çıkan AAA oyunları neden sevemediğimi hatırlattı… Neyse, geleceğiz oraya, sırayla gidelim.

Bu 20 Yıllık Oyunun Remake’i Oynamaya Değer Mi?

Yazının başında, yazının sonunu vereyim: Evet, değer. Korku, yaşlanmıyor. Grafikler de güncellenince, olmuş bu oyun.

Kim oynasın? Özellikle korku oyunlarına meraklıysanız, vaktinde Resident Evil’ı orjinal oynayamadıysanız, ‘eski’ oyun ne demekmiş göresiniz ve bugün ile kıyaslayıp bir şeyler öğrenesiniz varsa, püdüpay gibi çığlıklar atarak Let’s Play çekiyorsanız, REHD‘ye vakit ve nakit ayırın!

Kim bulaşmasın? “Korku oyunlarına ben pek bakmıyorum aslında”, “Zor oyun beni yoruyor aga” ve “Puzzle falan uğraşamam” diyen insan, bu oyundan fersah fersah uzak durmalı. Oyun zor. Hem zor olduğu için zor, hem de eski olduğu için zor, hem de kamera açıları ve save sistemi ile zor. Zor yani, öyle auto-save filan bekleyen monitörü yumruklar.

Asıl Güncelleme Grafiklerde, O Nasıl Olmuş?

Oyunun bu HD Remake’i güncellenirken, orjinaline birebir sağdık kalmış. 20 yıl öncesinin pixel canavarı koridorları, yer yer HD hale gelmiş, yer yer o kadar da HD hale gelememiş, bunu da tuhaf filtreler kullanarak çözmüşler. Tümüyle HD olmayan ekranlarda, yeni modeli ile Jill dünyalar güzeli dururken, arkaplan çapak çapak. Tuhaftır, bu da oyuna ilginç bir tat katıyor. Sonuçta elimizde bir korku oyunu var, yarı bulanık tuhaf arkaplanlar tuhaf geliyor, ama bu tuhaflık benim tadımı kaçırmadı. Hatta bu sene This War of Mine’da gördüğümüz gibi, gerçekçi grafikler değil, filtreli stilize grafikler insanın üzerine daha da geliyor.

20 Yıllık Bir Oyunu Bugün Oynamanın Çilesi Çok Tatlı!

Klostrofobik bir konaktasınız, aşırı yavaş zombiler var, bir şarjör mermi boşaltmazsan ölmüyorlar, zaten yanında bir şarjör mermi var, ilk saatlerde de 3-4 yedek şarjör buluyorsun. Bu arada zombileri öldürürsen, gelişigüzel bir zamanda tekrar, daha güçlü olarak kalkıyorlar. Bu arada koridorlar çok dar ve kamera açıları oyuncunun belasını vermek üzere tasarlanmış… Bir de oyunda otomatik save yok, save noktaları kısıtlı, üstelik toplam 6-7 save hakkın var… Yani?

Yani Resident Evil, çok keyifli bir oyun. Çile çekiyorsun, ölüyorsun, stres oluyorsun, “ALLAHKARHBELA” diye bağırıyorsun, kamera açısına, zombilere, mermilere, save noktalarına, ufak yerlere saklanmış minik detayları görmediğine sinirle küfrediyorsun. Atar yapıp oyunu kapatıp, 2 saat sonra merakla geri geliyorsun.

Oyun gibi oyun, oh be kardeşim!

Şunu da özellikle belirtmek isterim, kendi bakış açımdan anlatacağım… Benim bu yıl sıklıkla oynadığım oyunlar Witcher 2, Dark Souls 2 ve bilimum çileli roguelike oyundu. Yeni nesil AAA oyun, Dragon Age: Inquisition haricinde oynamadım, onu da yüksek zorlukta oynadım. Haliyle auto-save fonksiyonu olan, oyuncunun elinden tutup gözüne bakan, yanağına tatlı bir buse konduran modern oyunlara alışkın değilim. Kaybedemediğin oyunları sevmiyorum. Öte yandan, Resident Evil zaten her zaman zor bir oyundu. Bu zorluğunu birebir muhafaza edip, sadece grafikleri güncelleyen Capcom, iyi oyunun formülünün eskimediğini göstermiş.

Diyeceğim şudur… Bu aralar irili ufaklı çok oyun çıkıyor, Steam hepimizi oyuna doyurdu. Sırada bekleyen oyununuz yoksa, korkasınız ve çile çekesiniz varsa, oynayın!