İki haftadır bir ikilemle baş başayım.
Her yerde Battle for Azeroth ek paketinin bahsi geçmeye başladı. Ön yama çıktı. İlk içerikler aldı başını girdi oyunun içine. Sylvanas’ın orduları Teldrassil’in kapısındalar. Anduin ve Alliance’ın aslanları Lordaeron’u istiyorlar. Birkaç vakit önce Azeroth’un kahramanları Argus’a gidip Sargeras’ın canına okunmasına önayak olmuşlar, Sargeras’ın ölürken sapladığı kılıcı dünyayı delmiş, deldiği yerden nimet akıyor. Nimet Alliance ve Horde‘u birbirine kırdırıyoruz. Azeroth’un iki fraksiyonu yine baltaları gömmesinin hemen akabinde birbirine giriyor.
Ben seviyorum Warcraft‘ın külliyatını. Son dakikalarda yaptıkları “Azeroth aslında bir titan bebeğiymiş” edebiyatını da pek keyifli buldum. Aynı zamanda bütün evrenin Best-of-Geek-Kültür kıvamında olması nicedir hoşuma gidiyor. Bir tarafta Lovecraft‘tan çıkma kozmik tatlar varken, öte tarafta Tolkien-vari masallar ve rüyalarla karşılaşabiliyorsunuz. Antik Mısır mitolojisinden unsurların az yanında dinozorlar var. Bir de çok sözü edilmiyor, ama teknoloji gelişiyor Azeroth’ta. Bütün bu unsurların arasından zeplinle geçiyor, yere zıplarken dinamit atıyor; sonra da motorsikletinize binip iblis dövmeye koşuyorsunuz.
Gerçekten Türk düğünü gibi bir evren Warcraft evreni. Bir misafir kız tarafından, süper rafine bir damak zevkine sahip; öte misafir oğlan tarafından ve daha önce gördüğünüz herkese benziyor ama hep beraber geceyarısına doğru Ankara’nın Bağları çalınca göbek atmaya başlıyorlar ve burada bir keyif var. Ben bu keyfi çok aldım oyunu on yıl boyunca aralıklarla oynarken. Bugünkü ikilemimin sebebi de bu keyfi anımsıyor olmam. Anımsıyorum, ancak gelin görün ki tekrar yakalayamıyorum.
Çünkü oyun bitmiş. %99 kabul edebilirsiniz. Menajer gibi bir şey, yani işini bilen bir adam olarak söylüyorum. World of Warcraft bitmiş. Video oyun dünyasına hayırlı olsun. Rejideki arkadaşlara söyleyelim altyazı hazırlasınlar. Önemli bir duyuru.
Bakın, inat ettim. Gerçekten inat ettim. Oyuna para vermeye niyetlendim, ama bundan önce ciddi bir test sürecine soktum oyunu. Ücretsiz sürümünü açtım kendime. Çıldırarak modladım. Öyle bir modladım ki oyunu PS4 koluyla, omuz üstü aksiyon kamerasıyla, minimal bir arayüzle oynamaya başladım ve oyun dünyası bu modifikasyonlarla öyle bir hâle geldi ki saygımdan yürümeye başladım. Koşmayı kestim demeye çalışıyorum yani, iki quest arasını yürüyerek almaya; dağa bayıra bakmaya başladım.
Blizzard’ın ilk dakikadan itibaren oyunla ilgili elde ettiği en büyük başarı kartpostalından kimliğini anlatabilecek bölgeler yaratmaktı. Bunların içinde de durmak güzel hâlâ. Teldrassil’in mor ağaçları, Mulgore’un sonsuz çayırları, Westfall’ın bozkırı, Tirisfal Glades’in Tim Burton filmi hâli; daha ilerledikçe gelen Arathi, Un’Goro, Winterspring; sonraki ek paketlerin Nagrand‘ları ve Grizzly Hills‘leri ve Uldum‘ları ile Jade Forest‘ları, Suramar‘ları… Saymaya başladığınızda gerçekten bitiremeyeceğiniz kadar güzel sayfiye yeri var Azeroth ve çevre dünyalarının.
Yani diyorum ki, lore iyi. Yani diyorum ki dünya çok güzel. Peki niye sonra bir de diyorum ki oyun bitmiş?
Çünkü oyun bitmiş. Artık sene olmuş iki bin on bilmem kaç. Bir oyunun başına geçip 1-1-1-1-ekranparladı-2-1 tuşlarına basmayı oynanış sanıyor olması sadece oyuna yönelik büyük bir şefkat duyanlar için kabul edilebilir bir durum. Yönlendirdiğiniz karakterler çok statik ve dairesel bir oynanış ritmine sahip. Hareket etmek çok az durum için oynanışa dahil bir durum. Zamanlama oyuncunun yaptığı bir tercih değil, çünkü temel yetenekler küresel bir geriye sayıma bağlılar. Hasar – iyileştirme tabanlı olmayan çok az yetenek var. Sonuç 1-1-1-1-ekranparladı-2-1.
Blizzard yıllardır bununla uğraşa uğraşa gerçekten üzerine zibilyarlarca ek mekanik ekledi, çoğu da kaynak yönetimi tabanlı. Bir numaralı tuşa basarak 10 birim kaynak üret, sonra 30 birim kaynak ürettiğin zaman üç numaralı tuşa bas, arada birbirleriyle etkileşime girerek hasar arttıran iki ve dört numaralı tuşları zamanla ve beş numaralı tuşa basarak kullandığın yeteneğin yedi numarada tuttuğun yeteneği aktive etmesini bekle. Sınıfların çoğunluğu bunun laciverdi ve moru ekseninde çalışıyor. 1-1-1-1-ekranparladı-2-1.
Bunun insanın aklıyla dalga geçen bir sistem olmasını engelleyen tek şey yetenek fazlalığı. Yani öyle çok yeteneğiniz olacak ki, hangisini 1-7 arasına koyup, hangi sırayla basacağınızı hesaplayacaksınız da oyun bu olacak. Çünkü diğer kısımlar zaten oyun değil artık. Biri görev verdiği zaman haritada ışık yanıyor “işin burada” diye, gidip işini halledip geliyorsun. Gizem çözme ya da yön bulma kısmı yok. Arada hız treni kıvamında sekanslar yaşarsan, bir görev esnasında şekil değiştirirsen ne güzel; rutin kırılıyor. Ama onlarda da çok oyun bir kısım yok.
Hasar verme – alma bazında ilerlemeyen oyun mekanikleri de temelinde insandan bir akıl beklemiyor. Kaynak topla. Şablon bul. Yap. Sat. Ya böyle, ya da saatler boyunca aynı alanda dur ya da her gün aynı yere gidip aynı şeyleri düzenli olarak yap ki daha iyi bir şeyler bulabilesin. Ekonomiye akıl kırsan kırarsın, ancak o da zaten sonraların işi. Oyuncuyu oyuncuyu kırdıran senaryolarda da zaten rotasyon önemli. O da yetenek fazlalığına gelip dayanıyor. Oyuncuyu koca düşmanlara kırdıran modlarda gerçekten taktik gerekiyor, biraz yer bilgisi. Ancak işte bu da zaten bizi problemimize getiriyor.
World of Warcraft sadece maksimum seviyede oynanırsa anlam sahibi bir oyun. Geri kalanda, yineliyorum. Bitmiş. Artık dayanılmıyor. Şu sene çekilecek gibi değil.
Çünkü 1-110 deneyimini tekrar yaşamak çekilecek çile değil. Black Desert ve Guild Wars 2 gibi hareketi daha oyuna dahil eden MMO’ların ışığında 1-1-1-1-ekranparladı-2-1 gerçekten dayanılacak şey değil. Gidip altı tavşan öldürme görevleri de gerçekten ağır, çok ağır asap bozuyor. Baştan yaşamak? Allah düşmanımdan da hısmımdan da korusun. Şu an gerçekten korkunç, korkunç bir türlü var. Hikaye o kadar fazla zaman sıçraması yaşıyor ki normal bir 1-110 deneyimi seyrinde… artık saygısızlık.
Şöyle düşünün çünkü; şu an bir Horde karakter açarsanız yirminci seviye civarında Garrosh Hellscream‘i Stonetalon Mountains’da racon keserken görüp hayran olacaksınız. Altmış beşinci seviye civarında Garrosh‘u Outland’de mızmız ve mağlup bir şekilde gezinirken göreceksiniz. Yetmiş küsura gelince aynı Garrosh Northrend’de ordu kumandanı olacak. Seksenlerin başında yirmili seviyelerde gördüğünüz Garrosh’a yetişmiş olacaksınız. Sonra da doksan civarı ana kötüsü olacak hikayenin. Ardından da hep beraber harbiden zamanda geriye gideceksiniz. Yalnız ilk 59’dan 60’a geçerken gittiğiniz geriden daha da geriye ama o zaman gittiğiniz geriden daha ileri bir tarihte. Anladınız?
Bu oyunun hikayesini yaşanırken takip ettiğim için bana mantıklı geliyor. Fakat yeni başlayan bir insandan böyle anlatılmış bir hikayeye bağlanmasını bekleyemem. 1-1-1-1-ekranparladı-2-1 oynanışıyla ve anakronik anlatılmış bir hikayeyle yüz on seviye almasını isteyemem. Kimseyi de karşıma alıp ciddi bir ifadeyle “abi yüz on seviye sonra çok iyi olacak, bütün bu rotasyon anlam kazanacak, elinde gerçekten oynanışta tercih şansı tanıyacak kadar Talent olacak yalnız lütfen sabret” diyemem.
Böylece fark ediyorum ki, World of Warcraft’ın artık elde kalan kitlesi oyunu şefkatle ve bağlılıkla sevip sayan güzel çocuklar. Sayıca fazlalar. Bunların haricinde bir kitleye erişmesi artık fiziksel olarak mümkün değil, çünkü oyunu da ısrarla end-game’i düşünerek tasarlamayı sürdürüyorlar. Oraya gidişi eğlenceli kılmak için alabilecekleri ise tek bir karar var. Her şeyi yakmak. Baştan başlamak. Hareket etme biçimini, oyunun dövüş-dışı mekanikleri ve görev alma sistemini ve end-game derken kast ettiği şeyi ve otomatik saldırıları komple baştan düşünüp; hikayeyi başka bir oyundan devam ettirmek. Sözde değil özde bir World of Warcraft 2 yani. O da finanssal olarak fizibil değil.
Bu saatten sonra olacaklar da bu yüzden ekseriyetle EverQuest‘in gidişatında ilerleyecektir. Kemik kitle, kemik kitleye yönelik çıkartılan ve gittikçe kendi kuyruğunu emmeye başlayan ek paketler, seneler sonrasında şaşkınlıkla atılan “hâlâ devam ediyormuş ya” manşetleri…
Arkadaşlar World of Warcraft bitmiş. Mevcut zaman oyunu arkasında bırakıp koşarak uzaklaşmış. Artık oyun yaşını saklayacak durumda değil. İçi tükenmiş. Kaçınıza malumdu ne zamandır bilmiyorum. Ben artık bu gerçeği geri dönülemez bir biçimde kabullendim. Biraz üzüldüm. Paylaşmak istedim.
World of Warcraft bitmiş.
Alt yazı geçelim.
