Doğu Yücel – Kimdir Bu Mitat Karaman?
Doğu Yücel, Blue Jean ve Headbang dergilerini aldığım ortaokul ya da lise yıllarımdan kalan bir isim. Kendisini değişik incelemeleriyle tanımıştım bu dergiler sayesinde. Tabii zamanla şu dergiler hakkında fikirlerim değişince haliyle bıraktım almayı da. Ama Doğu Yücel ismi hep bir şekilde aklımda kaldı. Gel zaman git zaman internette sık görür oldum ismini, kitaplar yazdığını öğrendim. Geçtiğimiz 2017 TÜYAP’ında da kendisine çok yakın olabilme şansına eriştim. Bizzat arkadaşım “Kimdir Bu Mitat Karaman?” kitabını imzalatırken ne yapayım bilememiş, tamamen plansız geldiğim fuarda kitabını alıp imzalatmayı bile akıl edememiştim. Pişmanlığım hala devam eder, umarım bir gün daha samimi bir şekilde imzalatırım.
Peki bu “Kimdir Bu Mitat Karaman?” kitabını almamdaki sebep neydi? Doğrusunu söylemek gerekirse ben de pek emin değilim. Bilinçaltımda Doğu Yücel okuma isteği olduğundan olabilir mi? Daha önce değerlendirmeleri dışında hiçbir kitabını okumamıştım aslında, nasıl mümkündü emin değilim. Kitabın tanıtımında yazan “kara mizah” sözcük öbeği miydi peki dikkatimi çeken? Belki, olabilir. Tabii türünün bir polisiye olması da beni hafiften korkutmuyor değildi, çünkü pek polisiye okuyan biri değildim. Ama ne olduysa oldu, bir cesaretle aldım kitabı. Kütüphanemde izledim bir süre, sonra dayanamadım “her şeyin canı cehenneme, önce bunu okumak istiyorum” dedim ve taktım kulaklığımı; arkada klasik müzik şaheserleriyle başladım okumaya.
Normalde kitap okurken sessizlik isteyenlerin başını çeken biri olarak bu klasik müzik taktiğinin ne kadar güzel geldiğini anlatamam. Hele de, kitabın bir polisiye hikaye anlatışından kaynaklı inişli çıkışlı heyecanlı sayfaları arasında kaybolurken Bach’ın, Mozart’ın, Beethoven’ın o heyecan kasırgası yaratan senfonilerini dinlerken sanki gerçekten de Mitat Karaman’ın hikayesine en uygun arka plan müziğine maruz kalıyor gibiydim. Üstelik orkestranın coştuğu her bir spesifik anın, Mitat’ın o bizden biri olduğunu kanıtlayan ve komik sorularının gizemini çözme anıma denk gelmesi de inanılmaz bir tattı.
Okur okumaz yazdığım yorumu direkt olarak buraya da yapıştırmak istiyorum izninizle. Mitat aslında hepimizden bir parça gerçekten de. Apandisin o garip simgesi Mitat Karaman! Kahramanlığa pabucunu ters giydirmiş adam! Heyt be Doğu Yücel! (pardon, sakin kalamadım):
Metaforik kahraman Mitat için sahiden de en uygun organ apandis galiba. Aslında orada bir yerlerde ama yok da gibi. İşlevini kaybetmiş ama yine de var olmaya devam ediyor.
Mitat aslında hepimizden bir parça ya. Yaşadığı tüm beyin fırtınaları, “ya böyleyse?” soruları, trajikomik anları…
Hepsi bir araya geldiğinde Doğu Yücel’in o esprili ve akıcı diliyle ortaya şahane bir kitap çıkmış. Sürükleyici; sürekli sonraki sayfada ne olacağını merak ediyor insan. Acaba içimizden biri olan Mitat sonra ne yapacak diye beklentiyle okuyor.
Mitat’ın hikayesi çok uçuk kaçık, alemlerde gezinen, fantastik rüyalarda cirit atan bir “kahraman”ınkinden çok uzak ama tüm bunların aksine son derece eğlenceli. Bir polisiye ancak bu kadar güzel yoğurulabilirdi kara mizahla, sahiden.
Modern Türk edebiyatı, yüz yıllar sonra incelendiğinde metaforik kahramanlar başlığı altında Mitat’ı da incelesin mesela. Onca roman karakterinde gördüğümüz hiçbir baş kahraman özelliğine sahip olmadan, dümdüzlüğüyle kahraman olmayı başarabilen retorik biri çünkü Mitat. Edebi çıkarımlar yapmak istediğim, üzerinde uzun uzun makaleler yazmak istediğim bir karakter. (Ay sahiden de bir makaleme konu etmek istiyorum)
Eklemeden geçemeyeceğim, Doğu Yücel’in yaptığı referanslar o kadar tatlıydı ki! Harry Potter’dan Yüzüklerin Efendisi’ne kadar her şeyden bir kuple referans okuyabilmek beni kitabın akıcılığı ve eğlenceli oluşu gerçeğine bir kez daha bağladı.
Mitat aslında benim, sensin, o. Mitat biziz. Mitat hepimiz.
