6 Sinemasal Hakaretiyle Oyun Uyarlamalarının Unutulmuş Çapsız Kralı: Uwe Boll

Sinema tarihi, beyazperdede kendine has şaklabanlıklar yapmayı görev edinmiş çok sayıda yönetmen gördü. Kimisine nefretle karışık bir sevgi besledik, kimisinden veba kaparız korkusuyla kaçabildiğimiz kadar uzağa kaçtık. Kimler yoktu ki listede… Bu gün bazı otoritelerin büyük bir keyifle “gelmiş geçmiş en kötü yönetmen” seçtiği fakat iyi niyetinden ve kıt olanaklarla üretme isteğinden asla şüphe duymadığımız Ed Wood’dan; milyon dolarlık filmleri, basit kelime oyunlarıyla pornografik filmlerine meze eden Terry West’e; dünyanın en pahalı eşek şakalarına imza atan Roland Emmerich’ten, en ciddi olması gereken filmin tam ortasına “penis muhabbeti”ni sokabilen, buna rağmen sinema tarihinin izlemesi ilginç bir biçimde keyifli kötü filmlerinin bir kısmına imza atan Michael Bay’e kadar kimler kimler sınadı sabırlarımızı…

Kabul edelim ki, yukarıdaki isimlerin hiç biri Uwe Boll kadar nefretimizi kazanmak için özel bir efor sarf etmemiştir. Boll, sadece alelade kötü filmler çekme derdinde olan bir insan evladı değil çünkü. Kendisinin asıl kaşıntısı, muhtemelen çok satan bilgisayar oyunları. Bir sinemaseverin görüp görebileceği en büyük zulümlerden biri kabul edebileceğimiz House Of The Dead uyarlamasının ardından, Boll’un maksimum bir süre daha nefes alıp verdikten sonra kendi kendine ruhunu teslim edeceğini kaçımız düşünmedi ki? Tabi hesaba katmadığımız bir şey vardı… O da Uwe Boll’ün şapka çıkarılası dirayetiydi! Boll’u öldürmeyen şey onu güçlendirdi ve kendisi, elini attığı bütün video oyun uyarlamalarının köküne kibrit suyu ekerek nev-i şahsına münhasır bir sinemasal kimlik edinmeye ant içti!

Peki neydi Uwe Boll’ün asıl derdi? Neden sinema anlayışımızı tahrip etmeye soyunmuştu? Bu uğurda kaç video oyununu, kaç ünlüyü, kaç milyon doları hiç etmişti? Neden kendisini eleştirenleri boks maçına davet ettiği halde, bu davetlerin herhangi birine icabet olmamıştı? Dünya neden bu kadar acımasızdı? Uwe Boll neden bu kadar sinirliydi? Bu soruların büyük bir kısmına muhtemelen cevap bulamayacağınız bu yazıda; salt Boll’ün büyük bir şevk ve zevkle içine ettiği video oyun uyarlamalarına yer vereceğiz? Neden mi? Dünyanın, gerçekten de bundan daha fazlasına hazır olduğunu mu düşünüyorsunuz yoksa?

1. House of the Dead

İşte başlıyoruz. Yıl 2003… Video oyun uyarlamalarının halihazırda acıklı birer şakadan öteye gidemediği dönemlerdeyiz. Böyle bir zaman diliminde, yeni yeni palazlanmasına rağmen kendisine yüz binlerce dolarlık (daha o dönem milyonlarla kucaklaşmamış olduğunu tahmin ediyorum) projeler teslim edilen genç bir yönetmen Uwe Boll… En az bu günkü kadar tipsiz ama muhtemelen dünyaya, börtüye, böcüğe ve özellikle de sinema severlere daha az kızgın…

House Of The Dead’in oyununa aşina olsanız da olmasanız da canınızı epey yakacak bir filme imza atmayı kafasına koyuyor Uwe Boll… Nedenlerini ya da nasıllarını sorgulamaktan çekindiğimiz bu sinemasal tahribat, o tarihe kadar (ve tabi sonrasında da) görüp görebileceğimiz en rezil video oyun uyarlamasının peydah olmasına zemin hazırlıyor. Tamam… Kabul edelim… Boll’ün amacı A’dan Z’ye kadar ortalamanın altında seyreden bir video oyunun kendisinden çok daha kötü uyarlamasını, ibretlik maiyette gözümüzün içine sokması olabilir… Olabilir de böylesine bir fütursuzlukla olur mu be güzel ağabeyim?

Tabi sinemadaki House Of The Dead rüzgarının etkileri öyle hemen dinmez. İki yıl sonra televizyon piyasası için servis edilen ve yönetmenliğini bu sefer Mike Hurst’ün üstlendiği bir de devam filmi gelir. En kaba tabirle, içeriğine tepeleme doldurulmuş  tüm “paçozluklara” rağmen, Boll’ün alametifarikasının çok çok ötesinde bir yapımdır. House Of The Dead, Uwe Boll’ün içerisindeki oyun katilini dışarı çıkaran ilk yapım olur. Fakat her katil gibi, Boll de ilk katliamın ardından kanın tadını alacak ve bunu tekrar tekrar yapmayı bir alışkanlık haline getirecektir!

2. Alone in the Dark

Alone In The Dark’ın bu kadar kötü olmasının sebebi, Uwe Boll’ün kendi usulünce, üçüncü oyunun ardından sapıtmaya başlayan oyun yapımcılarını cezalandırma isteği olabilir mi? Hadi canım! Böyle bir küfür karşısında Pollyanna moduna girmenin alemi yok! Fakat korku severlerin bir dönem önünde saygıyla eğildiği böyle bir seriyi yerin dibine gömmek, Boll’ün birincil amacı değil bu sefer…

Başrolde Christian Slater, Tara Reid ve Stephen Dorf gibisinden “bir dönemin yıldız isimlerini” izlediğimiz film; her nasılsa Boll’ün böylesine ciddiyetsiz bir kepazelik için bile ünlü isimler toparlayabileceğinin açık bir kanıtı oldu. İnceliksiz planlar, korkunç derecede komik oyunculuklar, kötü bir filmin anatomisine bile sıkıştırılamayacak denli gerzek bir konu… Evet… Sinema tarihi gereğinden fazla rezil video oyun uyarlaması gördü görmesine ama Boll’ün filmleri yıllar sonra bile adından söz ederken kolektif hafızalarımızda kendine has izler bırakacak denli ilginç sabır sınamalarıydı. O talihsiz, kem günlerden yakalarını sıyırmayı başarabilen sinema severler her ne kadar bu gün geriye dönüp baktıklarında gülümseseler de, yaşadıkları acının ebatlarını kavrayabilmeniz için tam gözlerinin içine bakmanız gerekir…

3. BloodRayne

Alone In The Dark ile aynı yıl çektiği Bloodrayne ile Uwe Boll’ün sinemanın canına okuma girişimi arayı fazla soğutmadan devam etti. Peki Boll, Nazi avcısı seksi dhampir’den tam olarak ne istemişti dersiniz?

Bloodrayne ile birlikte, Boll’ün video oyun arenasına kök söktürme girişimi de sınıf atlamış oldu. Terminator 3: Rise Of The Machines ile o dönemde yıldızı yeni yeni parlamış olan güzeller güzeli Kristanna Loken’in, böylesinde seksi bir karakteri olabilecek en komik imajla perdeye taşımasını görmezden gelebildiğimizi farz edelim… Udo Kier, Billy Zane ve Michael Madsen’in kötü filmlerde yer alma tutkularını da sineye çekelim… Peki Ben Kingsley ve Michelle Rodriguez’in bu projede tam olarak ne aradıklarını söyleyebilecek bir ölümlü var mı aranızda? Kaldı ki Bloodrayne sayesinde usta oyuncu Kingsley’i de akla gelebilecek en kötü projelerde gördüğümüz zaman şaşırmama tutumu da geliştirmedik değil hani!

Boll’ün Bloodrayne’e olan takıntısı da kolay kolay geçmek bilmedi hani. Serinin peşini bırakmayan kaçık yönetmen, 2007 yılında Bloodrayne II: Deliverance ve 2011 yılında Bloodrayne: The Third Reich adlarını taşıyan devam filmleriyle üçüncü sınıf aksiyon filmlerinin aranan yıldızı Natassia Maithe’yi seksi dhampir Rayne suretinde karşımıza dikti. Grafik olarak baktığımızda Maithe, Loken’den daha iyi bir seçim olsa da güzel dhampir ne yazık ki Boll’ün kirli ellerinden bir türlü kurtulamadı!