Size çok net bir soru soracağım: Yeniden yapımlara karşı çizdiğiniz sınır nedir? Remake dendiğinde o aç gözlülük – iyi niyet belirtilerini ayıran sınır nerede duruyor? Final Fantasy X ve X-2′nin HD olarak remastered edilmesi okey mi sizin için mesela? Peki Resident Evil 4‘ün HD olarak tekrar piyasaya sürülmesi? Mevzu nerede hoş bir nostalji sedasından aç gözlü bir ticari hamleye dönüyor?
Ben sanırım bu ayrımın tam başladığı noktayı çözebiliyorum.
Koca koca oyun firmalara bakıp “derdiniz para olmuş” demenin aklıselim tarafını pek göremiyorum. Argümanı da buradan kuracak değilim. EA, Activision gibi multimilyarlık firmalar haliyle iskambil kağıdıyla ticaret yapmayacaklar. Bunların hesap vermeleri gereken hissedarları, çalıştırıp maaş ödedikleri binlerce çalışanları var. Eğer sistemin bu kısmıyla bir probleminiz varsa, harika, ama o zaman bunun ismini anti-kapitalizm olarak koymak gerekir.
Benim sıkıntım bu değil. Yeniden yapımlar mevzubahis olduğunda aç gözlülük benim için rahatsız edici birincil problem hâline hiçbir zaman dönüşmüyor. Eğer bir firma tutup da bir oyunu upscale ettikten sonra internete yüklemek istiyorsa, bunu da birileri alacaksa, devam edebilirler. Benim için bir remake’i kötü bir karar, oyun dünyası için facia bir hâle getiren şey daha önce Broken Sword 5 yazımda da söz ettiğim o ışıktan korkma, yeni bir şey denemekten kaçıp, rahme dönme paniğidir.
Bunun en iyi örneği, bana sorarsanız son beş yıldır yaptığı neredeyse her oyun bir remake olan Square Enix ve aşağı yukarı aynı durumda olan Capcom. Bu iki firma, özellikle 8-bit ve 16-bit dönemlerinde oyun dünyasında yeniliğin bayrağını taşıyan konumdalardı. Yaptıkları neredeyse her şey yeni bir şeyler deniyordu. İddia ediyoruz, o dönemlerde genç oyun yapımcılarının hayal güçlerini Capcom ve Square kadar fazla tetikleyen çok az firma vardır.
Ama son yıllarda, özellikle son birkaç senede ısrarla eski “hitlerine” sırt yasladığını görüyoruz bu firmaların. Oyunlarda sadece iki tuşun kullanıldığı yıllarda hit olmuş ve insanların çocukken oynadığı oyunlar olmasından başka onu bugün değerli kılacak hiçbir özelliği olmayan oyunlara emek harcanıyor bir anda. Capcom, pogo mekaniğiyle oyunculara hiç görmedikleri bir şey gösteren DuckTales‘i yeniden yapmak için aslından daha fazla vakit harcıyor.
Biz oyunları yeni şeyler, yeni tecrübeler görmek için oynuyoruz. Eskiden çok sevdiğimiz bir oyunla 10 dakikalık bir nostalji münasebeti yaşayalım diye tutup da kendi ülkesinin en elit yaratıcı ekibini aylarca meşgul etmek bana bu idealin katli gibi geliyor. Yeni şeyler deneyebileceğin, bana başka bir dünya gösterebileceğin bir alan değil bu adımını attığın. Eğer bir şeyi yeniden yapıyorsan, orijinal oyunun sınırları çekilmiştir etrafına. İtiraz edemezsin. Orada inovasyonun ışığını pek göremezsin.
Tut, eski bir oyunu dijital olarak piyasaya sür. Yüksek çözünürlük, achievement, leaderboard desteği at. Bunlar çok emek isteyen şeyler değiller ve beni rahatsız etmiyorlar. Ama eğer sen Square Enix‘sen, Japonya’nın en iyi beyinleri senin ofisinde oturuyorsa, yeni şeyler yaratmak, aklımızı başımızdan uçurmak için sadece senin yönlendirmeni bekliyorlarsa onlara bakıp “Hadi o zaman aklınızdan birle on arasında bir sayı tutun, işte o Final Fantasy‘yi yeniden yapacağız” demek bu sanat dalını sevme sebeplerimizin her birine tek tek tecavüz etmektir.
Öyle gözüküyor ki bu tip inovasyonları artık geniş bir arka katalogu olan stüdyolardan beklememek gerekiyor. İnsanın 80’lerde bir hit sahibi olması onu yeniden yapma arzusuna karşı koyamamasına sebep oluyor belli ki. Dürüst olmak gerekirse umut ortaya çıkardığı çoğu oyun halihazırda o 80’lerdeki hitlere aşk mektubu olan indie oyun camiasından da gelecek gibi gözükmüyor. Bizi kurtaracaksa From Software, Telltale, Rocksteady, Level-5 gibi orta seviye firmalar kurtaracak. Dark Souls, The Walking Dead, Arkham Asylum, Inazuma Eleven gibi işler sadece onlardan çıkıyor zira…
