Bu Oyun, Lovecraft’in Karmik İntikamı: The Darkest Dungeon! Oynamalısınız!

Öncelikle, Darkest Dungeon Neyin Nesidir?

2014’te başarıyla sonuçlanan bir Kickstarter sayesinde kavuştuğumuz gotik korku temalı rol yapma ve strateji oyunu diyebiliriz. Steam‘den erken ulaşıma açıldığından beri listemde terör estiriyor. Oyunu yapan ekip son derece küçük. (Bir bina dolusu adamla oyun yapamayanlara selam olsun.) Fikir ise Chris Bourassa ve Tyler Sigman‘dan çıkmış.

Oyunun konusu da son derece basit; adamın teki, tamamen sıkıntıdan lüks içinde yaşadığı malikanesinin altını kurcalar. Bütün parasını buna harcar ve sonunda bir geçit açar. Yerin binlerce metre altından yaratıklar fışkırır. Bu adamın varisi olarak size düşen, bu yaratıkları öldürmek, en karanlık zindanı temizlemek ve aile isminin şerefini geri kazanmaktır.

Evet, adeta karikatürize edilmiş bir Lovecraft hikayesi. Çizimler öyle yalın ve güzel ki, hemen havaya giriveriyorsunuz. Oyun iki kısımdan oluşuyor; malikane arazisi -ki eski tip soylu yerleşimleri gibi küçük bir kasaba adeta- ve indiğiniz zindanlar. 4 kişilik bir ekip toplayarak irili ufaklı zindanlardaki çeşitli görevleri yapmaya gidiyorsunuz. Genellikle bu görev zindanı temizlemek ya da belli bir düşmanı öldürmek üzerine tasarlanmış. Zindanlarda oda oda ilerliyorsunuz. Savaşlardan bağımsız olarak şansınızın tutması ve rastgele açtığınız bir sandıktan büyük ganimet kazanmanız da mümkün. Kasabadaki binaları, zindan görevlerinde topladığınız puanlarla geliştirebiliyorsunuz. Geliştirdikçe karakterlerinizin savaş yeteneklerini ve ekipmanlarını yükseltebiliyorsunuz. Ayrıca, yeni kahramanlar kiraladığınız yeri de size her hafta daha fazla kişi sunacak şekilde geliştirebiliyorsunuz ki, ilk bunu yapmanızı öneririm. Nedenine aşağıda değineceğim. Oyunun en başarılı yönü, kesinlikle atmosferi.

Peki Ama Nasıl?

Oyun basit taktikleri o kadar etkili kullanıyor ki, herhalde Dark Corners of the Earth‘ü yapanlar utançlarından oturup ağlamışlardır.

Öncelikle, bir anlatıcı (narrator) var. Bastion‘daki gibi çeşitli olaylarda davudi bir ses, kinayeli yorumlar yapıyor. Adamlarınızdan biri savaşta iyi bir vuruş yaptığında, yahut düşman sizin karakterin ağzını burnunu dağıttığında, grubunuz tuzağa yakalandığında, hazine bulduklarında, ışıklar söndüğünde… Fiat lux! Bu ışık mevzusu önemli. Zindanlarda dolaşıyorsunuz ya, Darkest Dungeon klasik D&D oynatan insafsız bir oyun yöneticisinden beter davranarak soruyor; “Daha kaç meşalen var? Şu an kullandığın meşale yarıyı geçti, farkındasın değil mi?” Işık azaldıkça, karakterlerin stresi artıyor. Ve karakterlerin stresinin artmasını inanın ki istemezsiniz.

Oyunun en benzersiz özelliği tam da burada ortaya çıkıyor. Çeşitli oyunlarda, karakterler başlarına olmadık işler geldiğinde tepki verirler. Hatta ses sanatçılarının yeteneklerine oranla sizi cidden tedirgin de edebilirler. (Burada hatırlamak istediğim bir sahne, Dragon Age 2’deki cinayet sahnesidir mesela.) Ancak iş orada kalır. Stres yahut korku karakterin herhangi bir skoruna fazla etki etmez. Oyuncuya etki eder. Oyuncunun görüşü bozulur. Panikten abuk subuk hatalar yapabilir. Ancak burada öncelik bakidir; bölümü geçmek. Oyuncunun karakterlere bağlanması, derin psikolojik senaryolardan etkilenmesi genelde yapımcıların oynadığı bir kumardır. Etki etmeme riskini asgariye indirmek için, özellikle zıplatma taktiği çok kullanılır; oyuncunun bir yöne dönmesi gerekiyordur mesela ve döndüğü yerde aniden bir görüntü belirir, sonra çığlıklar, fişi çekmeler filan. Ancak burada oyuncu, karakterle özdeşleşmez. Korku, birinci tekil şahısta kalır.

Peki Darkest Dungeon bunu çözmek için ne yapıyor? Oyuncuyu değil, karakteri korkutuyor. Karakter korkudan kafayı kırınca psikolojik durumu hem onun, hem de gruptaki başkalarının skorlarına öyle etki ediyor ki, oyuncu karakterlerini kaybetmekten ve görevi bitirememekten korkmaya başlıyor. Karakterin stresi aynen oyuncuya geçiyor. Bir Darkest Dungeon bağımlısını kendi kendine konuşurken, bilgisayar tanrılarına yakarırken yahut “Vur! Vur!” diye bağırırken görmek son derece olası.

Karakterlerin artan stresinin çok ciddi bir etkisi var. Işık mı azaldı? Düşmana mı vuramadı? Hazine sandığı boş mu çıktı? Tuzağa mı yakalandı? Stres artıyor. Hem de öyle birer puan filan da değil. Call of Cthulhu oynadıysanız eğer, her garip şey gördüğünüzde d20 ile Sanity hasarı attığınızı düşünün, öyle bir hızla artıyor. Sonuçta ne oluyor? İki ihtimal var. Karakter kafayı yiyor. Yahut, sağ kalma umuduyla bir kahramana dönüşüyor.

“Bunun nesi kötü?” diyebilirsiniz. İşte onu, bir buçuk saat boyunca oynayıp hayatta tutabildiğiniz karakteriniz, baskı altında çeşitli erdemler kazandıktan sonra iki dandik örümceğin kritik hasarına yem olduktan sonra görüşürüz.

Ne Var Bunda, Load Ederim?

Yok, edemiyorsun işte. Save/load yok. Kendi adına bir dosya açabiliyorsun tabii, bir kaç farklı insan oynayabilsin ya da birden fazla oyuna başlanabilsin diye konulmuş. Ama o dosyanın içindeyken ne olduysa oldu, geçmiş olsun. Bu oyunda “Bunlar kolay yaratık, hızlı geçerim” kadar hatalı bir düşünce yok. İki saniyede her şey değişebilir. “How quickly the tide turns!” cümlesi kulaklarınızda yankılanırken, çok güçlü bir düşmana sizinkiler de iyi vurabilir, işte o zaman anlatıcının “Bir umut yeşerdi…” ifadesi sizin için o kadar gerçek oluyor ki… Anlatıcı da Wayne June adında oldukça sesli bir abimiz, Allah sahibine bağışlasın.

10 sınıf var. Bunları klasik rpg oyunlarındaki gibi tanımlamak mümkün. Yakın dövüş karakterleri olarak Crusader ya da Leper, iyileştirici olarak Vestal ya da Occulist, hırsız diyebileceğimiz Highwayman veya Grave Robber, bard kılıklı Jester, balta taşıyan barbar kılıklı Hellion, benim çok işe yarar bulduğum Bounty Hunter ve Plague Doctor. Her sınıfın tek bir resmi ve cinsiyeti mevcut, ancak kişilik özellikleri değişebiliyor. Kişilik özelliklerine çok dikkat edin, oyundaki etkileri büyük. Olumsuz özelliklerle karakter çekilmez birine dönüşürken, olumlular ciddi anlamda hayat kurtarabiliyor. Olumlu özellikler taşıyan karakterlerinize çok bağlanmazsanız iyi olur. Mümkünse en az bir Vestal ya da Occultist almadan göreve çıkmayın.

Bu da Susam Sokağı şarkısı gibi başlık oldu, neyse. Oyun en başında sana söylüyor zaten. Görevleri yarım bırakacaksın. Karakterler ölecek. Darkest Dungeon’un amacı, sürünmek. Daha doğrusu, sürünerek hayatta kalabilmek. Eğer bir sürü hazine loot’layayım, alemin kralı olayım kafasında olanlar için doğru bir oyun değil… ki onlar da denemeliler bence. Karakterler delirdiğinde malikanede dinlenebilecekleri yerler var. Deve gibi içip tüm dertlerini unutmak, genelevde alem yapmak yahut manastırda dua etmek gibi seçenekler mevcut. Yalnız sınırlı sayıda karakter düzeltebiliyorsunuz ve aradan zaman geçmesi gerekiyor. Bu yüzden önce Stage Coach’ı geliştirirseniz iyi olur.

Özellikle alışma sürecinde bir zindandan sağlam dönen adam yok ve dört kişiyi doldurmanız gerektiği için, bir sonraki göreve psikolojisi hasarlı adamlarla gitmek istemezsiniz. (İlla ki gideceksiniz.) Kafayı kırmış bir karakterle zindana gitmek tam deli işi. Abuk subuk konuşup ötekilerin de moralini bozmaya başladıkça kişilik testleri daha hızlı geliyor ve çoğu olumsuz özellik kazanıyorlar. Size de kasabada tedavi ettirecek daha çok adam çıkıyor. Gerçi oyunun başında da söylendiği gibi amaç bu. Kötü bir durumdan maksimum faydayı elde etmek.