Bölüm IV
Adam, çocuktan daha güçlü gözükmesine rağmen çocuk atikliği ile bir adım öne geçmeyi başardı. Kaldırım taşlarından sekerek geçen çocuğun sıçrattığı küçük çakıl taşları adamın ayaklarına usa sığmaz biçimde saplanıyordu. Kanadı adamın ayağı, içi burkulmadı çocuğun. İçi henüz olgunlaşmamıştı. Adam yere düşer gibi oldu. Çocuk arkasına bile bakmadan oradan uzaklaşacaktı ki arkadan seslendi adam: Benden kaçabilirsin ama saklanamazsın!
Çocuk kaçacak delik aradı bulamadı. Sonunda acıma hissi ile karışık bir duygu ile adamın yanına vardı. “Böyle olsun istemedim” dedi çocuk. Adamın ayaklarındaki kanı silmek için cebinden çıkardığı mendil ile yere eğildi. Adam ise hayatında kimsenin önünde eğilmemişti. “Dur” dedi adam, “Ben hallederim”. Durdu çocuk. Halletti adam. Zaten adamın ayakları çok da kanamamıştı. Dramatik olsun diye ben biraz abartmıştım. Aslına bakarsanız adam ile çocuk denilen birileri de yoktu. Ama bunu onlara söyleyecek kimseyi henüz yazmadım. Sizin de söylemenize imkân yok.
Yerden kalkan yaralı adam çocuğun gözlerinin içine derin derin baktıktan sonra elini uzattı. Çocuk ise karşılık olarak elinden başka bir şey uzatmadı. Böylece el sıkıştılar bu hikâyeye hapsettiğim adam ile çocuk…
