Bölüm VIII / I
Adam kendinden emin bir şekilde anlatıyordu. Çocuk ise kendini bilmezin biriydi, dinlemiyordu. Hayallere dalmıştı. Adamın ağzından çıkan her söz, çocuğun kahramanı olduğu hikayelere dönüşüyordu.
“Sabır, erdemdir” diyordu adam. Tibet’te uzun yıllar yaşamış çocuğun kılıç girmeyen kalın derili vücudu, havalı bir şekilde poz veriyordu çocuğun beyninde, rüzgar eserken. “Dürüst olmak önemlidir” diyordu adam. Dünyanın lideri olan çocuk, tüm halklara sesleniyordu, sözleri devamlı alkışlar ile kesiliyordu. Adam arada bir çocuğa kendisini dinleyip dinlemediğini sorduğunda ise otomatik olarak “kafa sallama modu” devreye giriyordu. Adam bu sallayışı “Evet” olarak alıyor ve artan bir heyecanla devam ediyordu konuşmasına. Çocuk ise kafasını sallıyordu ama adamı pek sallamıyordu. Sadece hayallerini oluşturmak için, adamın anlattıklarından feyz alıyordu. Gerisi uyarlamaydı.
Adam yeniden kendisini dinleyip dinlemediğini sorduğunda çocuk kafasını sallamadı. Duymadı çünkü çok derinlere dalmıştı. Adam bunu fark etti ve kükredi. Çocuk hızla su yüzüne çıktı. Kendine geldi. Adamın “Büyüklerini dinlememe ve saygısızlık” üzerine bir kompozisyon yazdığını işitti. Çok sıkıldı tüm bunlardan ve “Yeter!” deyiverdi. Durdu adam. Ne diyeceğini bilemedi ikisi de. Bir kaç saniye birbirlerinin gözünün içerisine baktılar. Sonra bakamayacak kadar utandılar birbirlerinden. Adam çok konuştuğundan mı utanmalıydı yoksa çocuğun bağırışına mı kırılmalıydı? Çocuk, adamı dinlemeyişinden mi utanmalıydı yoksa adama bağırdığı için özür mü dilemeliydi?
Tüm bunları düşünürken çocuk yeniden derine daldı. Suyun dibinden adamın bacaklarının arasından geçip gitti. Adam ise yüzerek uzaklaştı. Şunu açıkça ifade etmeliyim ki; bu hikâyede şimdiye kadar boğulan olmadı. Ama bu, olmayacağı anlamına da gelmezdi. Yüzümde şeytani bir tebessüm ve ellerimde kısa gerçeküstü öyküler yazıyor olmanın verdiği dayanılmaz rahatlıkla, bir alt satıra geçtim.
İki nokta üst üste koyduktan sonra şunu yazdım: Devam edecek…
