Dirtmusic‘le tanışmış mıydınız daha önceden? Bundan takriben on küsur yıl kadar önce Chris Eckman, Hugo Race ve Chris Brokaw‘dan ibaret olarak hayatına başlayan, şu sıralar da Eckman ve Race ile devam eden bir grup. Doğal olarak “Ne tip müzik yapıyorlar?” diyeceksiniz, işte orası biraz acayip. Canları ne isterlerse onu yapıyorlar.
2007’de folk müziğe selam sabahı eksik etmeyen bir sound’la dünyaya merhaba diyen Dirtmusic‘in rotası Eckman’ın 2008’de çölde toplanan bir müzik festivaline iştirak etmesiyle değişiyor. Eckman nevi şahsına münhasır çöl havasının içinde artık ne soluduysa fena coşuyor. Hasbelkader yan çadırında da Touareg grubu Tamikrest‘in kaldığını fark ediyor. Tanışıyorlar. Olaylar birbirini takip ediyor.
Dirtmusic 2010’da bir bölümü İngilizce, bir bölümü Fransızca, bir bölümü Tamaşek lisanlarında, Mali’nin bağrında, Tamikrest ile birlikte kaydedilmiş BKO’yu çıkartıyor. Ardından Brokaw gruptan ayrılıyor. Eckman ve Race, Mali’de iki albüm daha kaydediyorlar: Meşhur Moffou Club‘da kaydedilmiş samimi kasırga Troubles ve onu kısa süre sonra takip eden küçük kuzeni Lion City. Bu albümler takdir ve tebrikle karşılanıyor. Bir süre Dirtmusic kazdığı kuyuda rahat oturuyor. Ama serde kaşifliği olan çocuklar demek ki. Rahat batıyor.
İşte bu noktada, kafanızın içerisinde döndüğüne inandığım şu soruya da geliyoruz: Burada Eckman, Race, Brokaw, Dirt, Music, Afrika falan deniyor; buradan Bu Bir Rüya‘ya nasıl geldik? Ben de anlamıyorum, ama Dirtmusic gelmiş bir şekilde. Aynı Mali’de yaptıkları gibi, akıllarını ve yüreklerini alıp Anadolu’ya müzikal bir kamp kurmuşlar. Aynı Mali’de yaptıkları gibi, bu akılları ve yüreklerini de Anadolu’nun vizyonlu müzisyenlerine emanet etmişler. Anlattıkları konular bizi çok ilgilendiriyor. Sesleri bizim seslerimize çok benziyor. Ve her şey kulağa harika geliyor.
Bu harika gelme hâli zaten ilk şarkı, Bi De Sen Söyle ile başlıyor. Çok daha batı başlayıp, ardından çaktırmadan oryental ve post-modern bir Leonard Cohen şarkısına doğru dörtnala adım atan şarkı sizi The Border Crossing‘e hazırlıyor. Nefes almadan ilerlemek gerekiyor artık buralarda, çünkü Bu Bir Rüya albümü sizinle oyun oynamıyor. Gönül eğlendirmiyor. Ciddi düşünecekseniz evine bekliyor. Yoğun ve kapsamlı bir sesi, sound’u var. Bazı yerlerde “sinematik” olarak tanımlanmasına denk geliyorum sık sık, ama bana bundan daha çok transasyonel geliyor.
Hele ki yaybahar girince.
Albümün bizim buradan çalıştığı pek çok isim var, elbette başlıcası da albümün prodüktörlüğünü üstlenen, vokalleriyle şeref veren, ustalığını çağlar miktarda ortaya seren Murat Ertel. Ertel’in haricinde albümün perküsyon üstatlığını icra eden Ümit Adakale de içeride. Bir şarkıda Gaye Su Akyol konuk vokalleriyle katılıyor şenliğe. Ama şüphesiz en vurucu, en gönül bağlarını kopartıcı, en kafa açıcı ve zihin aydınlatıcı anlar albümün son iki şarkısında Görkem Şen‘in yaybaharı devreye girince geliyor.
Yaybahar’dan daha önce epey coşarak bahsettiğimizi zaten sizlere yazmıştık, anımsayacaksınız. Albümün son iki şarkısında Dirtmusic sağ parmak tırnağında beş memlekete yetecek vizyon barındırdığını ispatlamak istercesine yaybaharın mucidi Görkem Şen ile çalışmış. Albümün altıncı ve yedinci parçalarında Görkem Şen’in paralel evrenden getirdiği enstrümanı var. Dürüst olmak gerekirse, Outrage‘in başrolü yaybaharda değil: Ama albüme adını veren Bu Bir Rüya tamamen Şen’in icadı üzerine kurulu. Bütün acayiplikleri, gariplikleri ve uçukluklarıyla.
O şarkının adını albüme vermeleri tesadüf değil. Albümün o şarkıyla bitmesi de tesadüf değil. Bu kolay bir albüm değil. Herkes gelsin de istemiyor. Ama bir seyahati var, o seyahati ustalıkla sürdürüyor ve bizce herkesin bir tur binmesi gerekiyor. Bize soracak olursanız, cümleten coşmaya başlayabiliriz. Cemre düştü. 18’in ilk büyük albümü geldi. Hepimize hayırlı olsun.
