Rick and Morty‘ye dönüp baktığınız zaman akla en çok gelen karakter Rick desek… Ne kadar haksızlık etmiş oluruz? Gerçekten, dünya üzerinde Rick and Morty’ye bakıp da kendi kendine “yirmi bölüm izledim, aklımda en çok Summer kaldı” diyen çok kişi yoktur diye tahmin ediyorum. Justin Roiland ve Dan Harmon ikilisi böyle dizayn ettiler çünkü diziyi. Adını başlığa sokmuş olan Morty bile kısmen varoluyor dizide. Rick and Morty, çok temel bir biçimde, bir şeyler yapan Rick ve ona tepki veren evrenler üzerine kurulu bir dizi.
Evrenler kelimesini kasten kullanıyorum. Bırakın Morty, Summer ya da Jerry’yi; dizide karşılaştığımız hemen her karakter Rick’e cevap vermek, Rick’le kavga etmek, Rick’in yolunda engel olmak, Rick’i durdurmak ya da bir çok keyifli bölümde Rick’in babasına benzeyen yüz bin kişi tezahürat yaparken planörle Uncle Sam kostümü giyerek stadyuma iniş yapmış olan Rick’le sevişmek ekseninde tanımlanıyor.
Çok dikkatli bakarsanız, Rick’le ilgisi dışında anlam sahibi karakter bulabilirsiniz dizide. Jerry’nin kıskandığı bıçkın cerrah. Beth’in geyiğine salça olan kıl avcı ve avukatı. Morty’nin öğretmenleri. Summer’ın okul arkadaşları… Ama bunlar da işte ya paralel evrenlerde kalıp öldüler, ya da bir noktadan sonra yekten görünmez oldular.
Peki tüm her şeyin kavşağında duran bu adamın, en çok söylediği şey ne? En çok dile getirdiği hissiyat, en çok üzerinde durduğu tema ne? Wubba lubba dub dub değil, gerçekten Rick’in alametifarika cümlesini çıkıp masaya vuracak olursak ne olur? Rick’in tüm dizi boyunca, en belirgin karakter özelliği ne? Tüm diğer karakterlerle olan ilişkisini, evrenle olan ilişkisini tanımlayan şey ne?
Bence:
Rick Sanchez’in en belirgin özelliği sikine sallamıyor olması. Bu kadar basit ve net.
Peki bunun bizim az sonra üzerine konuşacağımız bölümle ilgisi ne? Şu: Biz The Ricks Must Be Crazy bölümünden öğreniyoruz ki, ee, Rick bir Tanrı.
The Ricks Must Be Crazy, temelinde tamamen bizim daha önce bu sayfalarda Preacher üzerinden işlediğimiz bir bakış açısından yola çıkıyor: İlahi kayıtsızlık. Divine indifference. Temelinde benim Lovecraft’ın kozmik kayıtsızlık ilkesinden yola çıkıp, tekil bir yaratıcı figürüne apararak çıkarttığım bir terim bu. Çok sarih bir biçimde şunu diyor: Bir yaratıcı var, ancak yaratıcının varlığı onun bizi umursadığı anlamına gelmiyor.
Rick bu hikayede, bu evren dahilinde bir Tanrı. Kelimenin bütün karşılıklarına göre bir Tanrı. Yaratıyor ve müdahale ediyor. Hatta yarattığı evren dahilinde bir mitolojisi, bir hikayesi var. Bıraktığı bir takım izler var. Ancak yaratılarına karşı şefkat beslemiyor. Onların iyiliğini gözetmiyor. Onların spesifik olarak kötülüklerini de gözetmiyor aslında. Çok basit ve daha zor bir biçimde, onları umursamıyor, o kadar.
Ancak burada bir ince var. Rick kendi yarattığı evrenin içerisine girdiği zaman, evreninin içindeki birinin kendisine ait bir evren yarattığını görüyor. Oradaki biri de, kendisine ait yeni bir evren yaratmış. Bu ilk katmanda gayet müthiş bir hikaye gelişimi, çok komik bir şaka, nitekim ekmeği de yeniyor. Ancak daha derininde, Rick and Morty’nin orada Rick ve Zeep‘i birbirine çok benzeyen karakterler olarak göstererek anlatmaya çalıştığı bir şey var: Rick de aşağı yukarı Zeep ile aynı prensipte hareket ediyor. İlahi kayıtsızlık. Yukarıda bir yaratıcı var, ama seni umursamıyor. Dolayısıyla, sen de onu umursamak zorunda değilsin. Daha da ötesi, varoluşun kendisi yaratıcısı tarafından umursanmayan bir konsept ise, sen komple varoluşu umursamak zorunda değilsin. Etrafında baktığın hiçbir şeyde ciddiye alınacak bir taraf yok; zira onu yaratan ciddiye alarak yapmamış. Hiçbir şeyin set bir manası yok, çünkü yapan yaparken içine koymamış.
Rick’i iten, Rick’i oluşturan en önemli prensip bu. Rick de diziyi iten ve oluşturan en önemli prensip olduğu için, The Ricks Must Be Crazy, pek çok anlamda, dizinin en önemli blümü.
Katılmaz mısınız?
