Çoğumuz için belki bir değil, birkaç insan ömrü boyunca Barney Stinson olarak kalacak olan Neil Patrick Harris, ağustos ayında açıklanan Matrix’in dördüncü filmine katılmış gibi gözüküyor. Bunu gayriihtiyari böyle yazıyorum çünkü click-bait çıkıp internet bozulalı beri, içerik üretmeye çalışıp da oyuncu seçimi haberlerine güvenmemek konusunda bir paranoyaya sahip olmayanımız kalmamıştır sanırım. Sonuncumuz bendim, beni de kaybettik.
Ancak hem Hollywood Reporter hem de Variety haberi doğruladıklarını söyledikten sonra rahat rahat yazmaya karar verdim. Böylelikle film serisine geri dönecekleri kesinleşen Keanu Reeves ve Carrie-Anne Moss ile en son Aquaman‘de görücüye çıkmış olan Yahya Abdul-Mateen II‘nin yanına Harris’in eklenmesiyle, filmin resmî kadrosu dört oyuncuya çıkmış oluyor.
Neil Patrick Harris, kendi açımdan Matrix gibi bir filmin içerisinde göreceğimi düşündüğüm bir oyuncu değildi. Oyunculuk kabiliyetlerini kesinlikle sorgulamıyorum, yanlış anlaşılmasın. Alışkın olduğum tarzından farklı olduğu için ilk duyuşta yadırgadım diyebiliriz belki. Bu açıdan onu Matrix içerisinde görmek değişik bir tecrübe olacak. Yapımcı ve yönetmen koltuklarında Lana Wachowski ve Grant Hill’in bulunduğu, senaryosunu ise Aleksandar Hemon ve David Mitchell’in yazacağı bu dördüncü Matrix filmi için elimizde ne yazık ki başka bir bilgi yok.
Matrix üçlemesi pek çok açıdan devrimsel filmlerdi, bunu burada konuşmaya bile gerek olduğunu düşünmüyorum. Ancak serinin bu özelliğinden ötürü de gelecek olan dördüncü bir film için hislerim baya bir karmaşıklaşıyor. Bir yandan başka bir Matrix filmini kesin olarak izleyebileceğim gerçeği var, bunun için heyecanlanıyorum. Keanu Reeves de Neo rolüyle ekranlarda olacak, asla şikâyetim ve güven eksikliğim yok. Ama bir yandan da insanın içini kemiren o aşina endişeler var: Bazı şeyler oldukları hâliyle daha güzel değiller mi?
Bu endişemin Matrix cephesinden en büyük sebebi şu; bir devam filmiyle aynı tat yakalanır mı sorusundan ziyade, aynı tat yakalanırsa bizi memnun edebilir mi diye düşünmeye başlarken buluyorum kendimi. Çünkü Matrix, pek çok açıdan, kendisinden öncekileri aşması ve sonrasına ilham vermesiyle ancak kendisiyle yarışabilecek kadar yeni işler yapan bir seriydi. Ayrıca, Matrix’e ilham veren Jean Baudrillard ve onun bence Matrix’in kendisinden de daha devrimsel olan Simülasyon teorisi; başlı başına on dokuz ve yirminci yüzyılların bir sonucuydu. Bu yüzyılların postmodern sorunları üzerine düşünüyor ve bu yüzyılların sonucunda gelinen durumda Batı düşüncesine sağlam bir tekme vuruyordu.
Baudrillard, devamlı olarak postmodern bir teori oluşturduğunu reddediyor, Matrix’in de kendi teorisini asla anlamadığından – veya tamamen yanlış anladığından – şikayet ediyordu ama simülasyonu belirgin hâle getiren şey de modernizmin yol açtığı, gerçeğin üzerindeki bir gerçeklikte yaşayan; sahte bir gerçeklik inşa eden dönemin toplumuydu. Şimdi ise modern ve postmodern dediğimiz şeyler çok fazla değişti. Bir de bunların üzerine – niteliği yarıştırmamakla birlikte – çok daha fazla şey söylendi. Ve Baudrillard’ın itirazlarına rağmen kendisinin, “Sinemanın gücü sınai ve askeri araçların gücüne eşit hatta onlardan daha büyüktür” sözlerinin birinci elden vücut buluşu olan Matrix sonrası sinema için de durumun böyle olduğunu düşünüyorum.
Yine bir Matrix ismi altında daha yeni ve yeniden devrimsel bir şey yapabilirler mi? Bunu da tartışmak için sizleri yorumlara bekliyorum!
