Spor oyunlarına bir şekil hikaye sokmak, daha önce defalarca denendi aslında. Özellikle kaykay oyunlarını sayarsak, yukarıdaki cümleyi kurmamız pek mümkün değil. Tony Hawk serisi, bu işe Underground sonrası dört bir kolla girişmiş; peşinden de Skate gibi örnekleri getirmişti örneğin. Ama iki oyun da, konu aldıkları sporun yarışmacı tarafıyla ilgilenmeyip, işin içerisine bolca fantastik ve uçuk konsept sokarak bu topa girmişlerdi. Ciddi sporlarda, hele ki takım sporlarında konulu bir oyun sadece birkaç deneyden ibaretti.
NBA 2K serisi, bir süredir bu mefhumu zorluyor. 2K10‘da masaya koydukları MyCareer moduna, altı senedir irili ufaklı bir şeyler ekliyorlar. Ara sinematikler, seçim şansları, seslendirmeler… Ama ilk defa, bu sene, baya her şeyi yakıp, ciddi ciddi bir hikaye anlatmak üzere başına oturdukları bir oyunla karşımıza çıktılar. NBA 2K16. Şimdiden bizden duymuş olun, başka yerlerde aksini söylerlerse de inanmayın: Video oyun tarihinin ilk gerçek konulu spor oyunu, NBA 2K16 olabilir.
Oyunun geri kalan kısmıyla ilgili söylenecek çok şey var elbette. Örneğin NBA 2K serisi kadar oturmuş ve hayran kitlesini de oturtmuş oyunların seneden seneye böyle radikal değişiklikler yapmaları bence aklıselim bir hareket değil. Kontrol mekanizmalarında skandal bir değişim var; ve dürüst olmak gerekirse bu skandal değişimi haklı gösterecek kadar etine dolgun yenilikler bulmak da mümkün değil.
Aynı şekilde oynanış içerisinde belirli geliştirmeler de yapılmış. Ama bunlar kontrol ve arayüzdeki artık bitmesi gereken arayışın aksine, daha anlamlılar; her ne kadar daha gözden ırak olsalar da. Örneğin takımların yapay zekaları, geçtiğimiz senelere göre çok daha verimli bir hâle getirilmiş. Eskisi gibi salla pati oynayıp, atış yapacak boşluğun birbirine karışan oyuncular arasında kucağınıza düşmesi pek mümkün değil. Pek çok açık örtülmüş, pek çok kusur kapatılmış.
Ama elbette bunların hiçbiri önemli değil; zira 2K Sports için NBA 2K serisinin merkezinde artık diğer modlar durmuyor; her ne kadar basın bültenlerinde aksini söyleseler de. Dursa, MyCareer modu için Spike Lee ile anlaşmazlar, bunu kapağa koymazlar, her yükleme ekranında “Spike Lee bizim için hikaye çekti” diye bas bas bağırmazlardı. Hayır. Diğerleri ordövr olabilir, ara sıcak olabilir; ama bu masanın esas yemeği belli ki Spike Lee’nin yönettiği “Livin’ Da Dream“.
İşin içindeki Spike Lee faktörüne rağmen “getto” olmaya çalışan bir beyaz yönetici tarafından konulmuşa benzeyen ismi haricinde, Livin’ Da Dream baya sağlam bir hikaye. Konu örgüsü çok aman aman olduğu için değil. Lee faktörü işin içerisine pek bir şey katmamış; zaten Lee de artık bir şeylere bir şeyler katacak bir adam değil uzun süredir. Standart bir “fakirdim, artık zenginim” hikayesi. Ne oyunculuklar öyle dillere destan, ne de metin gözünüz gönlünüzde çığır açıyor.
Buradaki mesele, daha ziyade 2K Sports‘un elindeki araçları kullanması. Geçen seneye nazaran, işin içinden seçim şansını kaldırmışlar; ama bunu bir saniye bile aramıyorsunuz. Bunun bir sebebi, geçen seneki o seçim sahnelerinin felaket fuzuli, ve özellikle de röportajlar esnasında kullanıldığında korkunç gereksiz olması; ama bir diğer sebebi de, 2K Sports’un oyuncuyu hikayenin içerisine dahil etmek için farklı yöntemler arayıp, başarıyla uygulamış olması.
Take-Two bünyesindeki diğer cevval ekiplerden yardım mı aldılar bilmiyorum, ama gerçekten bir spor oyunu stüdyosunun böylesine ustalıkla oynanış ve hikayeyi birleştirebiliyor olması gerçekten takdire şayan. Oyun, siz moda biraz daha girin, o dünyaya biraz daha davetli olun diye elinden gelen her şeyi yapmış. Lise maçlarında kamera farklı mesela. Haliyle daha az ses var, ve arkadan tezahürat yapan eşi dostu duyabilmek mümkün. Sonra üniversiteye geçtiğinizde, kamera alışıldık MyCareer hüviyetine bürünüyor. Ama bu sefer de bildiğimiz puanlama sistemi yok, arayüz biraz farklı. Tüm bunlar siz ilk profesyonel maçınıza çıktığınızda tamamlanıyor. Adeta 2K Sports, liseden profesyonelliğe giden yolda bir basketbolcunun hissedebileceği lakayıtlıktan ciddiyete geçen yolu simüle ediyor bu hareketiyle. Ve sonsuz dev başarılı oluyor.
Ara sinematiklerin yerleşimi, o çok şikayet ettiğimiz yükleme ekranlarının dahi ara bilgi vermek için kullanılıyor olması, sesler, müzikler… 2K Sports elindeki tüm malzemeleri almış, hikaye için seferber etmiş. Tekrarlıyorum, o hikaye öyle çığır açıcı, ufuk genişletici falan değil. Ama servis ediliş biçiminde o kadar bütünlüklü bir hava var ki, gerçekten ortaya tutarlı ve etkileyici bir tecrübe çıkıveriyor bir anda. O yüzden, ömrü hayatından kısmen de olsa basketbol geçmiş kim varsa, NBA 2K16’yı gözümü kırpmadan öneriyorum. Eşsiz bir oyun var zira ortada…
