6. Radiohead – Creep
Siz Thom Yorke ve eşrafının bu şarkıyla yürüttükleri kompleks ilişkiye bakmayın. Evet, grubun gitaristi Jonny Greenwood şarkıyı sabote etmek için nakarattan önce gitarını bilerek ve isteyerek çığırtmış olabilir. Evet, Yorke kendisinden bu şarkıyı isteyen hayranlara küfretmiş olabilir. Ve evet, grup bu şarkıyı onyıllarca sahnede çalmayı sert bir biçimde reddetmiş de olabilir, bunların hepsi doğru. Ama neticede çıplak bir gerçek var ortada. Creep, kimliği üzerinde hiçbir zaman anlaşmaya varılamamış grunge akımına Britanya’nın verdiği cevabın en iyi örneği. Rock müzik bir gözü yarı kapalı dışlanmış çocukların da top oynadığı bir saha artık. Ucubeler ve garipler de burada.
7. The Smashing Pumpkins – Disarm
Amerikan rock grubu Smashing Pumpkins‘in diskografisi ve eserlerine bir göz gezdirirseniz ekibin, özellikle de vokalist Billy Corgan’ın kendisini ölesiye ciddi aldığını görürsünüz. Albüm kapaklarından, şarkının sözlerine kadar bu böyledir. Bir anlamda punk ethos’u nerede duruyorsa, Smashing Pumpkins’in barok rock müziği de onun tam zıddında durur. Bu kendini ciddiye alma hâli elbette ortaya içten patlamalı insanlar çıkartır -albümün kayıtları esnasında grup kendi içerisinde yaşabileceği her türlü dramatik kavgayı yaşamıştır. Ama öte yandan, kendini bu kadar ciddiye almadan da Disarm’ı yapamazsınız işte. Rock müziğin bütün araç ve gerçeklerinin palet niyetine kullanıldığı, büyüleyici renklerle doldurulmuş bir tuval. Sanat. Dibine kadar.
8. Nine Inch Nails – Closer
Nine Inch Nails’in 90’lardaki kuruluşundan çok yakın bir zamana kadar tek bir üyesi vardı: Şimdinin Oscar’lı film bestekarı Trent Reznor. Reznor’ın da çok tekil bir vizyonu vardı aslında. 70’lerde avant-garde müzisyenlerin ürettiği ve sanayi gereçlerinin çıkardığı sesleri andırmasıyla adlandırılan elektronik müzik türü, rock altyapısıyla birleştirilecek ve Reznor bu kombinasyondan doğan öfkeli müziğe kendi acılarını ve güvensizliklerini bağıracaktı. Şimdi dönüp bakınca absürt gelebilir, ancak büyük resmin içerisinde çok manidar bir isimdi Reznor’ın müziğine verilen. Seri üretim çağın, her şeyi hak ettiğine inanmış çocukları hiddetle erişemedikleri mükafatlara küfrediyorlardı. Bunu aklınızda tutun, çünkü bir noktada buna tekrar geri döneceğiz.
9. The Cranberries – Zombie
20 Mart 1993 günü, öğleden sonra saat 12:25 civarında, Warrington’da birbirine doksan metre uzaklıkta iki bomba patlar. Bombaların arasında bir dakika vardır. Biri bir restoranın, biri ise bir mağazanın önündedir. Bombalar maksimum etki yaratması adına demir çöp kovalarının içine konulmuştur. Şarapneller havada uçuşur. On yedi ambulans intikal eder olay yerine. İki can kaybını önleyemezler. Üç yaşındaki Johnathan Ball. On iki yaşındaki Tim Parry. Bir yıl sonra -o döneme kadar çok da tanınmamış olan- İrlandalı rock grubu The Cranberries bir şarkıyla ölümsüzleştirir bu anı. Şarkının enstrümanları böylesi bir olaya dair duyulan o vahşi öfkeyi kusmakta, vokalleri ise neredeyse bir yardım çağrısında bulunmaktadır. Bir dönemin, bir vaktin sesi olur bu şarkı böylece. Ve tüm dünya o acıyı dinler. Olması gerektiği gibi.
10. جنون – جذبہ جنوں
Junoon, Urdu dilinde tutku demektir. Pakistan’ın Punjab yöresinden gelen Junoon grubunun da kalbinde bu hissiyat vardır zaten. Sadece ülkelerinin değil, komple Güney Asya’nın en büyük müzikal girişimlerinden biridir Junoon. Sufi rock türü, onların önderliğinde büyüyüp gelişmiştir. Yedi stüdyo albümü yapan, dünya çapında otuz milyon kopya satan, Q dergisinin “dünyanın en büyük gruplarından biri” dediği Junoon’un burada misafir ettiğimiz ve 1996 Kriket Dünya Kupası’yla özdeşleşen şarkısı Jazba-e-Junoon‘u google’da bir aratın hatta. Şarkının “Pakistan’ın 2. milli marşı” olarak tanımlandığını bile göreceksiniz. O kadar büyüktür yani bu tutku. Hem içeride, hem dışarıda…
Ha her zamanki gibi, çalma listesi şurada:
