Süper kahraman filmlerinin peş peşe vizyona girmesine alıştık artık. Öyle ki seans kovalamadığımız bir mevsim dahi geçmiyor. Bir oyuncunun birden fazla süper kahraman filminde ana karakteri oynaması da bizlere yabancı bir durum değil. Taş gibi Chris Evans örneği var mesela, Michael B. Jordan var, Ryan Reynolds (ne yazık ki) var… Fakat bir oyuncunun peş peşe vizyona giren iki süper kahraman filminde iki farklı karakteri canlandırmasına pek alışık değiliz. Çünkü yani Hollywood’da oyuncu mu kalmamıştı, o kadar da olmasındı artık.
Ama oldu.
Josh Brolin bu yıl; önce Infinity War’ın kudretli Thanos’u olarak çıktı seyircinin karşısına, sonra Deadpool 2’nin yürüdüğü yerde karizma bitiren Cable’ı oldu. Bir dakika, bir dakika. Bu öyle tek cümleyle yetinilecek bir başarım değil. Bir insan evladı, aynı yıl içinde hatta aynı 3 hafta içinde ilk önce Marvel’ın en baba karakterlerinden Deli Titan Thanos‘u canlandırdı; yetmedi, gitti yine Marvel’dan çıkma süper havalı zaman yolcusu, üstün fiziksel özelliklere sahip asker Cable‘ı oynadı. Eh, madem Brolin böyle bir şey yaptı; yerdeki çeneleri toplayalım, salyaları silelim, gözlerimizi çukurlarına geri sokalım ve yapmamız gerekeni yapalım: Josh Brolin’in Thanos ve Cable performanslarını kıyaslayalım!
Thanos ve Cable performansları arasındaki en büyük fark Brolin’in Thanos’u ağır bir CGI makyajı altında oynaması. Bunun büyük bir dert olduğunu, oyuncuların tercih etmeyeceği cinsten bir performans olduğunu düşünürsünüz. Ancak Josh Brolin ve CGI öyle iyi anlaşmışlar ki geek ve magazin sitelerinin bir araya gelip bu ilişkiyi yılın ilişkisi ilan etmeleri an meselesi. Thanos görsel efekt ekibi sayesinde oldukça gerçek gözüküyordu, Brolin sayesinde ise Thanos, tanıyıp vakit geçirip yaşadığına şahit olduğunuz herkes kadar gerçek hissettiriyordu. Onca kimyasal ve dijital makyajın altında Brolin, -uçurum sahnesinde doruğa ulaştığı gibi- öyle ince bir oyunculuk sergiliyordu ki küçümsemeden saygı duymaya, sinirden hoşnutluğa, hüzünden heyecana bir insanın hissedebileceği çoğu duygu Thanos’un suratından akıp geçiyordu.
Thanos film boyunca güçlü bir savaşçıdan bir tanrıya sadece Sonsuzluk Taşları’yla değil, Brolin’in gerçekleştirdiği jestlerle, mimiklerle, tüm beden diliyle de evriliyordu. Belli ki Josh Brolin karaktere inanarak oynamış Infinity War’da. Thanos olmaktan keyif almış. Hiçbir şeyden olmasa, ağzından çıkan hiçbir repliğin yanlış bir tınıya sahip olmamasından belli oluyor o keyif.
Josh Brolin’in Thanos performansında şüpheye yer bırakan tek bir şey var: Görsel efektlerin bu enfes oyunculuğa ne derece yön verdiğini bilemememiz. Bir model sadece ağzını oynatsa bu hareketi binlerce biçime sokabilecek bir teknolojinin varlığı ortada. En kaliteli görsel efekt ekipleriyle çalışan Marvel’ın en yüksek bütçeli filmindeki başkarakterini dijital ortamda ne kadar manipüle ettirdiğini kestirmek çok güç. Esasen ben buna çok da takılmıyorum. Çünkü Thanos örneğinde gerçek bir oyunculuk sergilendiğini bana kösteren şey Cable oldu.
Cable bulunduğu filmde Thanos kadar merkezi bir konumda değil. Ancak filmin yıldızlarından olduğu kesin. Kendi haricinde her şeyi cıvık olan bir filme tek başına bir ağırlık, karizma katmayı başaran bir karakter. Elbette buna sebep olan kişi senaristlerle beraber Josh Brolin. Deadpool 2’nin Cable’ı için; çok alıştığımız bir tiplemenin, evladını kurtarmak için aksiyonlardan aksiyon beğenen süper asker babanın futuristik bir versiyonu diyebiliriz. Taken 2049 gibi bir şey yani. Tabii burada hikaye Taken serisi gibi tekdüze değil. Sonuçta bir Deadpool filmi bu; hikayede ölen evlatlar varsa kıça sokulan kablolar da var. Bu durum Brolin’e yine geniş yelpazeli bir oyunculuk imkanı sunuyor.
Bu yelpazeyi kullanmaktan çekinmiyor Brolin. Cable, kızının kanıyla kirlenmiş oyuncak ayıya bakarken dram sofraları kuruyor mimikleriyle, dövüşürken ya da havalı duruşlar sergilerken Yunan büstlerini çatlatıyor. Fakat sanki bu sefer, Brolin işini daha çok bir görev bilinciyle yapıyor. Evet, bütün bedenini ve sesini Cable için olabilecek en ideal şekilde kullanıyor. Ancak Thanos’u oynarken hissettiğiniz inanmışlık ve tutku -içinde varsa bile- dışarıdan gözükmüyor.
Sonuç olarak Cable performansı; Deadpool 2 ve devam filmlerine iyi bir aktör, Brolin’in filmografisine artı bir başarı, izleyiciye seyir keyfi katıyor. Bir de bu yazıyı derinden etkileyen bir katkısı daha oluyor Cable performansının: Anlıyoruz ki Josh Brolin gerçekten de o hayran kaldığımız Thanos performansının asıl sahibi. CGI, karakterin duruşuna çok şey katmışsa da Brolin’in kattığından fazlasını katmamış. Çünkü Cable’da da görüyoruz Thanos’la alıştığımız birçok mimiği, karizmayı, heybeti; ve Cable’ın görsel efektle desteklenmediğinden eminiz. Bu sayede Cable, Thanos’un daha iyi bir performans olduğuna kendi elleriyle bir kanıt sunmuş oluyor.
Sonuç olarak; Cable çok iyi bir performans, Thanos yaşanmış bir performans. Josh Brolin Cable’ı en iyi şekilde oynamış ve Brolin Thanos’un kendisi olmuş. Bir karşılaştırma yapıyorsak hangi performansın tahterevallinin yere basan tarafında olduğu belli. Yine de ben bir kazanan ilan etme taraftarı değilim. Çünkü Infinity War bir Thanos filmiydi, karakteri tanımak ve onunla empati kurmak için hem Brolin’in hem de bizim çokça vaktimiz vardı. Deadpool 2 ise adı üstünde Dopinder’ın filmi. Cable etkileyici olsa yeterdi ve gayet öyleydi. Benim bu yazıda ilan etmek istediğim tek bir şey var:
Josh Brolin DEV bir oyuncu!
