Karanlık/Gizlilik
Bir süper kahraman takımı olmanın yanında, dışlanan bir topluluk olmanın da etkileri var. Ne yaparlarsa yapsınlar ucube gibi görünmekten kurtulamayacaklarını bildikleri için bu işi gizli yapmak tek çareleri. Bu da hikayeyi her açıdan karanlıklaştırıyor. Bu karanlık, bir karakter öldüğünde ona sadece takımın ağlayacak olduğunu hissettiriyor. Elbette aynı zamanda korkutucu bir hale de getiriyor. Bu takım ne yaparsa yapsın övgü alamayacak. Bu da hikayenin karanlık ve gizli yürüdüğünü hissetmemizi sağlıyor. Buna karakterlerin geçmişleri de zemin hazırlıyor tabi ki. Bir çoğunun hayatının bitmez tükenmez çilelerle geçmiş olması hikayenin eğlence dozunu da kısıyor haliyle. Zaten takımın en ünlü karakterinin vahşi, son derece ciddi kontrol sorunları olan biri olduğunu düşününce genel hikayeden de farklı bir şey beklemiyorsunuz.
Düşmanlar
Düşmanlar da kahramanımızın yaşantısına ve amacına göre şekilleniyor. Aslında düşmanları ayrıca ele almak gereksiz gelebilir. Ama belki de düşmanların bu farklılıkların getirisi değil de, X-Men’ in farkının düşmanlarından geldiğini de söyleyebiliriz. Yukarıda da bahsettiğim gibi zaten Magneto’ nun bu açıdan değerini bilmeyen yoktur. Adama çoğu zaman hak vermemek de elde değil. Ama onunla sınırlı değil. Güçten delirenden, kafasını evrimle bozmuş düşmanlara kadar, X-Men’i amacından, temasından hiçbir zaman koparmayan düşmanlarla karşılaştık. X-Men’in düşmanları hem konuya, hem de hikayenin karanlığına büyük zemin hazırlıyor.
Takım Ruhu
Takım üyelerinin tek başına hikayelerinin verdiği keyfi inkar etmiyorum. Ama X-Men’ i güzel yapan şeylerden biri de bir takım olarak sevilmesiydi. Tabi ki de Wolverine’in çok daha göze batıyor olması gibi bir durum var. Ama aslında X-Men hep bu karakterleri beraber gördüğümüzde daha mutlu olmamızı sağladı ve aynı zamanda herhangi birinin (genel olarak) ön plana çıkmasına da izin vermedi. Çünkü yukarıda bahsettiğim nedenlerden anlaşılacağı gibi aslında bu takım yalnız. Bu yüzden birbirlerine sahip olduklarını bilmek bizi rahatlatıyordu. Genellikle karakterlerin hikayeleri yalnızlıklarla dolu ve biz bu yüzden onların ayrı olmalarına sıcak bakamıyoruz. Bir takım olmanın gerekliliği bence anca bu kadar iyi işlenirdi.
Elbette bu özelliklerin hiçbiri X-Men’ i daha iyi veya daha kötü yapmıyor. Ben sadece X-Men’ in X-Men olmasını sağlayan ögeleri sıralamak istedim. Gereksiz yere fazla madde çıkarmak istemedim, çünkü bir yandan çoğu da birbiriyle bağlantılı. Peki siz de buna katılıyor musunuz? Sizce de bunlar X-Men’ in yapısını oluşturan, ona özgü şeyler mi? Ya da öyle olsa bile X-Men’ in yıllarca kazandığı değerlerle alakası yok mu?
