Senaryo yazmak, film yapmak totaliter cümlelerle anlatabileceğiniz bir şey değil. Nesnel doğruları çok yok. Çoğunlukla şahsi görüşler ve damak zevkleri ile şekilleniyor; ancak öte yandan, ortada doğru olarak kabul edebileceğimiz seviyede denenmiş ve ispatlanmış bir takım yordam ve yöntemler de var. Bunların bütününe de film grameri deniyor. Amerika’yı baştan keşfetmeye gerek yok. Yüz elli yıldır film çekiyoruz ve biliyoruz artık, bazı noktalarda bazı şeyler çalışıyor.
Misal: Geçtiğimiz gün Infinity War‘ın yazarları Christopher Markus ve Stephen McFeely New York Times’a senaristlikle ilgili çok hoş beyanlar verdiler. Spoiler olacaktır, kendinize mukayyet olun. Senarist kankaların dediğine göre filmin ilk metin eskizlerinden bir tanesinde The Snap™ Infinity War’ın sonunda değil, Avengers 4‘ün başında gerçekleşiyormuş. Bu cümleyi iyice okuyun, içinize çekin. The Snap™ Avengers 4’ü açıyor. Açılışta. Açılışta oluyor. Filmin başında.
Markus & McFeely ikilisi bu karardan döndüklerini, çünkü bu şekilde Infinity War’ın iyice cliffhanger olduğunu söyüyorlar. Yani eğer Thanos parmaklarını Avengers 4’ün başında şıklatsaymış, senarist kankalarımıza göre; Infinity War kendi içerisinde bu kadar bütünlüklü bir film olmaktan çıkıp gerçekten Avengers 4’ün ön öyküsü hâline gelecekmiş. Bu tahlil doğru, en nihayetinde verilen karar da elbette doğru; ancak bence burada dönülen direği McFeely+Markus kardeşler hafif anlatıyorlar.
The Snap™ Avengers 4’e alınsa iki film de berbat olurdu.
Çünkü düşünebilir misiniz? Infinity War’ın kaç günahını affettik o final böylesine trajik olduğu için? Ben kendi payıma Tony Stark’ın ölümünü benden çaldığı, Red Skull’ı çok da anlam katmadan hikayeye fan hizmeti adına sokuşturduğu, üç kere üst üste “aman arkadaşım ölmesin, lütfen taşı al” numarasını çektiği ve “az kaldı eldiveni çıkartıyoruz” gibi replikleri yüzü kızarmadan kadraja soktuğu için kızgındım son sahneye kadar. Bütün bunların üstünden Thanos geçti, o an geçti. Ben ve filmi izleyen herkes, o anın yoğunluğu içinde ayrıldı sinema salonundan. Sonrasında filmin bu yoğunluğu şebek şakalar ve anlamsız kavgalarla bulandırma şansı yoktu.
Avengers 4’ün başında koysan, bu an hem filmin geri kalanında yumuşayacak; hem de bir önceki film havada kalacak. Ne Avengers 4’ü merakla bekleyeceğiz, ne Infinity War’u iyi anacağız. Yani iki filmi de Allah korumuş anlayacağınız. Allah, bir de Markus & McFeely’nin aklı, mantığı. İyi ki de korumuş yani…
