Yan Karakterleri Sağlam Yapım=Kalite
Bakın bu maddenin başlığında yazanı tekrar okuyun ve aklınıza kazıyın. Çünkü bunca geek ürünü arasında belki de hiçbir zaman şaşmamış olan yegane sözdür kendisi. Eğer izlediğiniz/okuduğunuz/deneyimlediğiniz yapımın yan karakterleriyle de empati kurabiliyor ve onlara sempati besleyebiliyor veya arka plan hikayelerini anlayıp onları iyice tanıma fırsatına erişebiliyorsanız, bilin ki o yapımın kalitesi su götürmeyen bir gerçektir.
Daredevil’in de yan karakterleri, üç sezondur en kuvvetli elementlerinden biriydi. Foggy’nin ilk tanıdığımız zamandan şimdiki sezon sonunda dönüştüğü mükemmel sağlam karakterini yabana atmamak lazım mesela. Bu sezonun gerçek kahramanı olan Nadeem’in hikayesi de aynı şekilde en değerli malzemelerimizdendi. E bunun yanında kötülerimiz olan Fisk ve Bullseye’ın inanılmaz kusursuz işlenen öyküleri de cabası.
Vanessa bile üç-beş kez gözükmesine rağmen, dolaylı yoldan Fisk’in karakterizasyonunda mühim bir pozisyonda olduğu için harika işlenen bir figüran olmaya hak kazandı. İnanır mısınız, Karen Page’in bile iki sezondur bizi gıcık eden, efendime söyleyeyim kafasını duvara sürtüp kıvılcım çıkartmak isteyeceğimiz türden sahip olduğu karakterizasyonunu makul bir sebebe bağlayıp bize yediren üçüncü sezon, her açıdan karakterlerini ele almayı mükemmel başardı. İşte bu çok önemli bir başarıdır.
Dövüşler, Tempo ve Beklenmedik Şeyler
Bizim için artık bir klasik haline gelen koridor dövüşü sahnesi, dördüncü bölümün olduğu kadar sezonun da en has sekanslarındandı. Üstelik bu dövüşün yaşandığı hapishane hikayesi, belki de sezonun en yüksek noktalarından biri olduğu için dördüncü bölümü inanılmaz bir konuma çıkardı. O sahnenin gerçekçiliğine ve salya akıtıcı şahaneliğine değinmeyeceğim bile, zaten söyleyecek söz yok üzerine.
Dizinin genel temposu, sürekli olarak yükselen bir şemaya sahipti. Ne zaman düşüyor gibi gözükse çat diye bir tokat atıp suratımıza tekrar dikkatimizi vermemizi sağlıyordu. Diğer Marvel-Netflix yapımları gibi sezonun yarısı sıkıcı/akıcı gibi bir genellemeye sahip değildi; inanılmaz derecede her bölümü diken üstünde geçti izleyenler için. Bu da akıcılığını zirvenin de zirvesine çıkardı haliyle. En mühim detayların da dört, sekiz ve on ikinci bölümlerde patlak vermesiyle bunun istikrarlı bir düzene sahip olduğunu görebiliyoruz.
Sezonun en vurucu özelliklerinden biri de beklenmedik ve tüyler ürperten aniliği olabilir sanırım. Çünkü ne zaman “Hah, işte bildiğimiz Murdock; yine işiniz halledecek oh be!” diye rahata ersek Fisk’in hiç bilmediğimiz bir şekilde oraya da attığı bir el çıkıyor ve tüm umutlarımız yeniden suya düşüyor. Üstelik bunu hiç yoktan var etmişçesine anlamsız ve bağlamı olmadan yapmıyorlar; ilerleyen her sahnede açıklayarak neden öyle olduğuna dair çok rahat sebepler sunuyorlar. Eh, yani Fisk’in koskoca FBI’ı bile ele geçirmesini ve elini attığı her yerde kendi lehine sonuçla çıkmasını başka nasıl açıklayabilirdik?
İtiraf edin, üçüncü sezon boyunca siz de Fisk’in gücünü bilmenize rağmen ufaktan tırstınız, değil mi?
MCU’ya Toz Yutturan Kötü Adamlar
Bir karakteri karakter yapan, onu sağlamlaştıran en önemli detay arka plan hikayesidir. Eğer siz onunla bir şekilde iletişime geçemiyor ve onun hayatını anlamlandıramıyorsanız kafanıza; salın o kötüyü gitsin. Infinity War sonrası bile sonuna kadar hak verdiğimiz Thanos, bu durumda empati kurmamızda ve insan olma konusunda sınıfta kaldığı için tahtını Kingpin’e bırakmak zorunda kalıyor. Çünkü şimdiye kadar işlenmiş en müthiş arka plan hikayeli kötü adamımız Wilson Fisk.
Fisk’in bu işleri neden yaptığını, politik ve ekonomik anlamdaki yenilmezliğini, hatta ve hatta hapisten kurtulmak için bile kendine zarar verilmesini planladığı komplolarla uzun süredir aslında tanıyoruz bu kötü adamı. Ama birçok kez vurgulanan ve ağızlardan düşmeyen o yegane isim “Vanessa”, bize kendisini biraz daha tanımamızı sağladı. Çünkü Vanessa, Fisk’in en zayıf noktası. Onu yalnızca Vanessa üzerinden üzebilir ve yıkabilirsiniz. Öbür türlü tam bir ulaşılamaz, duvarları aşılamaz bir kale kendisi.
Bu sezon, kendisine verilen kod isimden sonra bıraktığı etkiyle de tam anlamıyla bir Kingpin olan Fisk, ilerleyen zamanlarda çok daha korkulu bir şekilde döneceğinin sinyalini verdi bizlere. Giydiği beyaz takım ve içindeki siyah gömleğin üzerindeki tek eksik olan mor kravatına rağmen iliklerime kadar korktuğum, gerçek veya yanımda olmadığını bildiğim halde tir tir titrediğim ve evden çıkmayı bana unutturacak türden bir kötü adam haline geldi. Bu da, inandırıcılığını arttırdığı kadar kötü adamlığın da hakkını veren bir portre demek oluyor.
Öte yandan Matt’in bu sezon savaştığı tek kişi Fisk değildi. Kingpin’in kendi safına çektiği Bullseye, yani Ajan Poindexter, sezonun belki de Fisk’ten bile daha tehlikeli tek elementiydi. Hedefini asla şaşırmayan ve sizi görmese dahi oraya buraya çarptırarak fırlattığı nesnelerle canınıza kast etme konusunda usta birine karşı ne kadar şansınız olabilir ki?
Bullseye, çizgi romanlardan alışık olan birçok kişide değişik hisler bırakmış olsa da şu konuda anlaşalım: Son derece iyi ve derin işlenmiş bir karakter oldu. İyi olmaya çalışırken kötülük çukuruna sürüklenen motivasyonundan tutun, o zavallı hasta çocuk ruhlu adamın neden bunları yaptığını mantığa oturtabilmemize kadar her adımıyla karakterinin hakkını verdi. Daredevil kostümünü giydiğinde bile “Selam Karen, görüşmeyeli uzun zaman oldu.” repliğini söyledikten sonra attığı ufak sinsi gülümsemeyle bile çizdiği portreyi sağlamlaştırdı.
Tartışmasız En İyi Kahraman Dizisi Sezonu
Süper kahraman değil, kahraman; dikkatinizi çekerim. Yukarıda bahsini geçtiğim “insani yönü” olan Matt Murdock’ın bu sezonki hikayesi, gerçekten de tartışmasız en iyilerden biri. Marvel evreni için Nolan’ın Batman’i gibi bir konuma yükseldi an itibari ile Daredevil. İtirazı olan varsa buyursun. Bekleriz efendim. Kör Oğlan’ın tekme ve tokatlarını bir yiyin, hiçbir şeyiniz kalmaz.
