Geçen hafta bazı nedenlerden 7. bölümü geç izlememden dolayı bölüm hakkında bir inceleme yazısı yazamadım. Doctor Who bu sezon ikili bölümler halinde ilerlediğinden 7. ve 8. bölümü bir arada incelemekte sakınca görmedim. Aksilikten dolayı yazıyı bekleyenlerden özür dileyip incelemeye geçiyorum.
50. Yıl Özel Bölümü’nde Doctor’un hatta Doctor’ların uğraşlarıyla ülkeyi işgal etmekten vazgeçip Dünya’ya adapte olan şekil değiştici uzaylı ırkı Zygon’ların ayaklanmasını gördük bu iki bölümde. Bölümlerin en belirgin özelliği UNIT’in boy gösterdiği bölümlerde oluşan tarz değişimiydi. UNIT odaklı bölümler bir serüvenden çok ajan hikayesine büründüğünden DW’de alışık olduğumuz çılgın çekimler yerini daha stabil çekimlere bırakıyor. UNIT’le beraber Kate de hikayeye dahil olduğundan aynı zamanda bir otorite çarpışması da izliyoruz UNIT bölümlerinde. Şahsen arada böyle değişimler olması benim için bir artı. Hatta bu değişimin Zygon temalı bir bölüme gelmesi Zygon’lardan hiç haz etmememin getirdiği eksiyi nötrledi diyebilirim.
Yedinci bölüm sonunda Clara’nın bedeninin Zygon örgütü Gerçekler ya da Sonuçları’nın lideri tarafından ele geçirildiğini gördüğümüzde ve Jenna Coleman bir villain’a dönüştüğünde şimdiye kadarki sekiz bölümün Doctor Who’ya kattığı önemli bir şey dikkatimi çekti: Kadınlar! Doctor Who’da kadınlar ta 52 yıl öncesinden beri dizide önemli yer tutsa da Doctor gibi öncül bir erkek karakterin yanında yeteri kadar parlak olamadılar. Bu sezon değişen bu oldu. İlk iki bölüm Missy, 3-4’te Cass, 5-6’da ise Ashildr diziye Doctor kadar renk katan kadınlar oldular. Üstelik Missy ve Ashildr gelip geçici karakterler değil diziye yerleşen birer anti-kahraman konumuna geldiler.
Şimdiyse skor iyiden iyiye arttı: Zaten 50. yıl bölümünden beri bayıldığımız, bu bölümlerdeki kararlılığıyla daha da sevdiğimiz Osgood’ları geçersek, skora yıldız sayı olarak işlene kişi kesinlikle Jenna Coleman olmalı. Tahmin etmişsinizdir ki burada bahsettiğim Coleman karakteri Clara değil. Clara her zamanki haliyle kurtarılması gereken ama bir şekilde kendini kurtaran yarı-sağlam kadın karakteri oynadı. Coleman’ın takdir ettiğim performansı, keşke hep villain’ı oynasaymış dedirten Bonnie performansı oldu. Coleman hem yeteneğini Clara’nın tatlılığından yararlanmadan kanıtladı hem çok tahmin edilebilir Zygon hikayesini bile başta nabız ölçme sahnesiyle heyecanlı bir hale getirdi. Yılbaşı bölümünde River’ın geri dönüşüyle 9. sezon iyice kadın matinesine dönecek, TARDIS’te kısır günleri yapılacak. Ama bundan hiç şikayetçi değilim. Hatta bu performanslar şiddetle karşı olduğum “kadın Doctor” fikrine ısınmamı sağlıyor.
Ancak! İsterseniz PETA’yı sete salın Capaldi’yi durdurmak mümkün değil. Adam övdüğüm onca karakterin arasından her seferinde sıyrılmayı başarıyor be! Arkadaşlar o tirat neydi öyle??? Ben tam artık bir Pandora Opens bir Incoming Storm etkisi lazım derken finalde yüzüme yediğim tokadı unutamam. TDOTD dokunuşuyla serinin kalbinden böylesine iç burkarak gelen o tiradı ben burada kelimelerle övemiyorum. Emin olarak söylüyorum GoT’da Tyrion’ın efsane mahkeme tiradı kadar aklımda yer tutan bir sahneydi. Kalemine sağlık Moffat, oyunculuğuna kurban Capaldi!
Artık olabilecek tüm şekilde kullanılan “şekil değiştiren uzaylı” hikayesinin paket halinde getirdiği klişeleriyle, Osgood kutuları ve Clara-Zygon twistlerinin yenmeyecek kadar belli olması dışında 7. bölüm asisti verdi 8. bölüm doksana çaktı diyebiliriz.
Final konuşmasını çok mu abarttım? Zygonlar sizce de çok iğrenç mi? Szi ne düşünüyorsunuz geekler?
