Marvel Cinematic Universe‘in onuncu yılında, Infinity War deli bir titan gibi etrafındaki her şeyi yaka yaka yaklaşırken insan nostaljik ve duygusal hissetmeden duramıyor. Marvel Studios gözümüzün önünde yirmi birinci yüzyılın en büyük eğlence imparatorluklarından birini kurdu ve bunun “Tutmazsa battık” şiarıyla çıkan Iron Man 1‘den “Acaba bu sefer hangi karakterle 1 milyar doları geçsek?” günlerine gelen yolculuğunu takip eden herkes biraz sahibiyet hissediyor.
Bunun en büyük sebeplerinden biri MCU’nun bir kumpanya tadında olması. Aktörleri ve sinemacılarıyla birlikte –o muhteşem 10 yıllık fotoğrafta da görüldüğü üzere– herkes adeta bir Ertem Eğilmez kadrosu kıvamında geziyor. YouTube’da bu kumpanyanın sosyal dinamiklerine adanmış kanallar dolu. Sebastian Stan ve Anthony Mackie bromansına dayalı videolar milyonlar izleniyor. Evans’la Johansson’u “shipleyen” Tumblr hesapları boy boy. Her şeyin başında da Robert Downey Jr duruyor, o 10 yıllık fotoğrafta tam merkezde durduğu gibi.
Bütün bu “kumpanya” tadını oluşturan en önemli unsurlardan biri elbette Marvel Studios’un patronu Kevin Feige. Ancak öte yandan içeride, özellikle de aktörler nezdinde oluşan çiçek kokulu havada aslan payını da Robert Downey Jr’ın hak ettiği bariz. Eğer size öyle gelmiyorsa, bakın Guardians of the Galaxy‘nin yıldızı Chris Pratt ne diyor.
“Ya gerçekten harika bir örnek oluyor. […] Etrafındaki aktörlerle ilgilenme seviyesi daha önce hiç görmediğim bir mertebede. Bir gün biraz hastaydım, set de zorluyordu. Bana gelip iyi olup olmadığımı sordu. Biraz boğazımın ağrıdığını söyledim. On dakika sonra yanımda bana binbir tip bitkilerle tedavi uygulayan biri vardı. Bana karavanını verdi, dinlenebileceğimi ve içerideki sağlık araçlarını kullanabileceğimi söyledi. İnanılmazdı. Marvel Cinematic Universe’e ilk katıldığımda beni ilk arayan da Downey’ydi. ‘Dostum hoş geldin, ihtiyacın olan herhangi bir şey varsa söyle. Şu an yaşadıklarını yaşayan kişi sayısı az, ben bunlardan biriyim. Telefonum sana hep açık, hiç çekinme’ dedi. Ben şimdi bu nezaketi ileriye dönük olarak Tom ya da Chadwick’e ödemeye yönelik yüksek bir motivasyon hissediyorum. […] Downey’nin bana sunduğunun kırıntısı bile olsa, onlara şunu söylemek zorunda hissediyorum kendimi: ‘Bir ihtiyacın mı var? Lütfen söyle’”
Ne acayip, değil mi? Böyle ufak ama önemli dokunuşlarla koca koca aktörleri muhafaza ediyorlar, seksen beşini birden aynı filme sokabiliyorlar işte. Ne diyelim? Helal Downey! Helal Marvel!
