MY BEAUTIFUL DARK TWISTED FANTASY’nin Gelmiş Geçmiş En İyi Rap Albümü Olduğunu İspatlayan 12 Şey

RZA’nın Koçbaşı Girişi

My Beautiful Dark Twisted Fantasy’nin kayıtları sırasında herkesin stüdyoya uğradığ, Kanye’nin de tuttuğunu albüme koyduğu bilinir zaten. İyi ki onlardan biri RZA’ymış. Wu-Tang’in efsane adamı RZA, So Appaled’ın finalinde öyle bir giriyor ki kendi dörtlüğüne, bir anda şarkı dağılıyor yani. Siz de şöyle bir göğsünüze yumruk yemiş gibi oluyor, sarsılıyorsunuz. Maşallah RZA.

Tüm Şarkılardaki O Cam Kırılganlığı

POWER koroyla açılıyor. Devil in a New Dress anjelik bir girişe sahip. Dedik ya, böyle girmeyen şarkılar bile bir noktada dizlerini kırıp oturuyorlar. Albümün tüm fay hatlarında bir kırılganlık var yani zaten. Ama hiçbiri Runaway kadar bariz değil. Kanye sizi “Kendini beğenmişlere, götlere ve pisliklere” kadeh kaldırmaya davet ederken, tüyleriniz o kırılganlığa karşı saygısından dikeliyor zaten. Sonra sözleri dinliyorsunuz.

“Bebeğim bir planım var

Kaçabildiğin en hızlı şekilde kaç benden”

Bir insanın derisini söküp, içindekileri bu kadar domuz eti karıştırmadan sunduğu bir şarkıda, 9 dakika sizin ilginizi ayakta tutması kolay bir şey değildir. Ama Kanye’yseniz, o dokuz dakika doğru yerde giren notaların, doğru yerde yankılanan uhrevi çığlıkların, doğru anda yavaşlayan temponun bir araya gelerek oluşturduğu bir yolculuk hâline gelir. Küçük, kırık, güzel, karanlık ve çarpık bir semfoni gibi.

Sadece Bir Boş Şarkısı Olması

Benim hayatımda bir yerlere “muhteşem albüm” diye kaydettiğim albümlerin hepsinde birkaç boş şarkı olur. OK Computer, Queen is Dead, An Awesome Wave, Superunknown, Merriweather Post Pavillion, West Ryder Pauper Lunatic Asylum mesela, hepsinin bir iki atladığım şarkısı vardır. Bu sayı, ne kadar düşerse o kadar dev bir başarı olur bu. Daha henüz bu sayıyı sıfıra çeken bir albüme denk gelmedim. Ama arşivimde bir tane “tek boş şarkılı” albüm var. O da bu. Şarkıyı da şimdi söyleyip rencide etmeyeyim ama… Kötü lan işte. Çıban gibi yani, ama bir yandan da nazar boncuğu gibi. Neyse, plak çağında değiliz, atlayıp geçebiliyoruz sonuçta.

Prodüksiyon

Kariyerine zaten prodüktör olarak başlamış bir insana bu övgüyü yöneltmek zaten abesle iştigal. Ama şarkıların kağıt üzerinden alınıp, miksere akıtılmasındaki her karar o kadar doğru ki. Sağ sol kulaklık arasında ses sektirme, gerektiğinde beat’i bozmalar, sese müdahale etmeler. Senin bir dinleyici olarak dikkatini avucunun içinde tutma konusunda o kadar usta ki Kanye, yeri geldiğinde yeri gelen hissi vermek konusunda o kadar zarif ki, gerçekten inanmak güç.

Bon Iver

Ve aslında, bu maddenn bir de alt paragrafı var. Bon Iver, ve onunla birlikte, Lost in the World. Bon Iver, My Beautiful Dark Twisted Fantasy çıktığında, bilenin çok bildiği, ama kesinlikle ana akıma gitmemiş bir indie folk grubuydu. Bilene çok garip gelmişti ekibin Kanye ile ortak masaya oturması. Sonra Lost in the World geldi. İki şey fark ettik dünya olarak. Birincisi, mükemmel bir şarkıydı Lost in the World. İkincisi ise, indie folk ve rap’i birleştirip, bir şarkı yapmak sadece Kanye kadar deliyseniz mümkün bir şeydi. Ve iyi ki Kanye, Kanye kadar deliydi.

Gil Scott-Heron

Rap’in babalarından, şair, bestekar, aktivist, isyankar ve genel olarak epik adam Gil Scott-Heron, 2011’de vefat etmiş, gitmeden de bize I’m New Here gibi bir albüm bırakmıştı. “Devrim televize edilmeyecek” lafını kültüre mıhlayan adama ölmeden önce selam çakmak, bu albümün ayakta alkışlanacak taraflarından biriydi. Ve elbette, albümün kapanışıydı bu. Yani bıraktığı hisleri özetlemesi, tamamlaması için konulmuştu oraya. Mükemmel bir şekilde de yapıyordu bunu…