Şükürler Olsun: Thor Gördük Sonunda!
Filmi izlerken de, izledikten sonra da aklımdan çıkmayan yegane şey buydu sanırsam: Nihayet bir Thor izledik sinemada.
Sahiden, şu ana kadar MCU dahilinde birçok filmde tanık olduğumuz Thor, aslında Thor değilmiş pek de. Miş dediğime bakmayın, aslında yıllardır birçok insan bunu yaka paça silkerek haykırdı yedi aleme -yani, zaten çok farkında olunan bir şeydi. Ama gel gelelim bu sefer harbiden bir Thor izleyebilmek çok ayrı bir deneyimdi vallahi. Bunun için Taika Waititi’ye mi teşekkür etmemiz gerekiyor pek emin olamadım ama hak ettiği filme sonunda kavuştu bizim kendini en güçlü Avenger sanan tanrı arkadaş. Dans, renk!
Bu maddede söyleyeceklerimi anlayabilmek açısından önce sizi ilk iki Thor filmini hatırlamaya; sonrasında da Ragnarok’ta, Thor’un ciddi ciddi güçleriyle adeta şov yapıyor oluşuna dikkat etmeye davet ediyorum. Zira Hela’nın Mjölnir’i kırmasından sonra, her ne kadar “güç içinde” mesajları artık çok klişe gelse de insanlara, tek olayının iki çekiç sallamak olmadığını net ortaya koyuyordu film. Hatta onu da geçtim, daha ilk beş dakikada Mjölnir’le yaptığı hareketlerde dahi, video oyunlarındaki Thor’lara özgü o saldırı koreografilerini görebilmek beni fena halde mutlu etti şahsen.
Şimşekler tanrısı Thor’un nihayet çekici olmadan da nelere layık ve kadir olduğunu görebilmek, tek yumruğuyla her şeyi tuzla buz edecek kadar güçlü olduğunu nihayet göstermeleri ve elbette Grandmaster deyimiyle parıldak şimşeklerini bolca ve güzel efektler bütünlüğü eşliğinde izlemek bu açıdan doyurucuydu.
Yani kısacası, size önceki Thor filmlerinin ne kadar kötü olduğundan ve kesinlikle çizgi roman Thor’una layık olmadığını anlatan dostlarınıza kulak verin, onlara güvenin. Ragnarok sonrası, belki önceki filmler sebebiyle düşen beklentiler ve umut kesişlerimizdendir ama, “Sinemada Thor izlemedik demeyiz artık” sözlerini zikretmemek gerçekten namümkündü.
Dünya işlerine her daim yabancı, zaman zaman bu nedenle komik diye adlandırılabilecek diyaloglarına şahit olabileceğiniz; ama her şeye rağmen çizgi romana biraz daha layık, gücünün farkına varmamızı isteyen bir Thor geldi millet. Beni başkasının görüşleri ya da filmin ölümcül günahları ilgilendirmiyor bu noktadan sonra; teşekkürler Waititi abimiz.
Tanıdık Bir Yüz, Her Zaman En Güvenilir İstasyondur
Şunu kabul edelim, biz geekler solo filmlerle inşa edilen kahramanların hikayeleri sonrası gelen o tüm birleşim yapımlarına ister istemez coşuyoruz. Çünkü bu kanımızda var, bu bizim özümüz. Çizgi romanlarda şahit olduğumuz tüm o bir araya gelişlerin, film ve dizi evrenlerinde zor oluşu sebebiyle daha da heyecan verici bir şey olması, bu özümüzü bizlere bir kez daha hatırlatıyor bence. Neden mi? Çünkü her şeyin bağlantılı olması, geek beyinlerimizi besleyen mükemmel bir akşam yemeği de, ondan.
Tanıdık yüzler derken elbette ki Thor filmlerinin vazgeçilmezi Odin, Loki ya da Heimdall gibi karakterlerden bahsetmiyorum. Bahsini ettiğim isimler özellikle ve özellikle Hulk ve Doctor Strange arkadaşlar. Evet, sahiden de öyle. Hatta direkt olarak Doctor Strange after credits sahnesinde gördüğümüz o Thor muhabbetinin filmde tam anlamıyla uzun uzun yer alması, tam da anlatmaya çalıştığım şey galiba. Bildiğiniz Stephen Strange geldi, şak şuk el hareketleriyle sihrini yaptı, tadında bir zamanlama ve espri kısıtlamasıyla filmin zirvesine doğru ilerleyen merdivenlerde yardımcı bir etken olarak görevini yaptı ve gitti. Yahu harbiden, biraz daha az ya da biraz daha fazla izlesek kendisini yüksek muhtemel zorlama şeyler görebilecekmişiz gibi hissettim ben. Güzeldi be. Var ol Strange.
Öte yandan Hulk/Banner hikayesini de Sakaar alemlerinde biraz sündürmüşler gibi gözükse de, filmin o kadar da ölümcül günahı değildi bu karakter. Üstelik uzun süredir “işten arkadaş” esprisi dolayısıyla hepimizin “hop, dur orada, Thor bunu mu diyor harbi, neler oluyor ya Odin?!” diye ortalıkta dolaştığı dönemleri hatırlatmayacak kadar iyi yedirmişler bence. Kısacası, Thor’un yanında, özellikle de solo filminde bir Avenger kankasını görüyor olmak, yine tanıdık yüz kartını oynamak olduğundan, bizim filmi sevmemize sebep olan sebeplerden.
Tanıdık yüz demişken, Stan Lee’nin çılgın berber cameosunu da lütfen bir gün belirleyip özellikle övelim mi? Bu adamın her cameosu için ardı arkası kesilmeyen övgüler yağdırmak istemsizce içimizde alevlenen bir ateş gibi. Hulk’ın bahsettiği ateşten hem de! (Ezberim kötü, replik hatırlayamam ben ama filmi izlediniz zaten, anladınız siz)
Little Little Into The Middle: Detaylarla Eğlenmeyi Bilene
Sürekli bahsettiğim “hatalarına rağmen” olayını bu yazıda detaylandırmak istemiyorum yüksek müsaadenizle. Filmin güzel yanlarını çekip size sunmak, aldığım keyfi aynı şekilde size aktarmak ve hep beraber bunu yaşamak için bu yazıda bir köşeye iteliyorum ölümcül günahlarını. Valkyrie niye berduş gibi geziyor misal ya da Warriors Three bu kadar çabuk harcanmaya değer miydi gibi sorularınız varsa merak etmeyin yani, biz de o gibi detaylara çok şey olduk. Evet.
Little little into the middle başlığımızın sebebi de, başlıklara bölmeden genel olarak görüp sevdiğimiz şeylerin varlığı aslında. Mesela başlayalım: Oyunculuklar. Kadrodaki Anthony Hopkins, Cate Blanchett, Idris Elba gibi etkenleri direkt ismi yeter bahanesiyle size sündürerek anlatmıyorum bile; öte yandan eski filmlerden falan birtakım huzursuz oyunculuklar sendromunuz varsa, onların da hemen hemen giderildiğine dair güvence vermek isterim.
E dövüş sahneleri? Vallahi düşük beklentiden midir demekten bıktım hep ama, şu dövüş koreografilerinden aldığım keyfi anlatamam gerçekten. Gerek sadece Thor’a odaklı güç gösterileri olsun, gerek arena sahnesi, gerek Hela, gerek o, bu, şu… Bu açıdan doydum, üstüne bir de tatlısıyla şenlendim özetle.
Söylemezsek olmaz sahiden de ama görsel şölen var adeta. Bu görsellik sadece sinematografiymiş, efektlermiş falan da değil ha üstelik. Film öncesi bu kadar cıvıl cıvıl renklerle reklam patlatan Marvel’a şöyle bir durup “Gerçekten mi?” bakışı attığıma bile hafif pişman oldum; zira hiç de o kadar rahatsızlık vermedi bu cıvıl cıvıllık. Ha görsel şölene geri dönelim: Özellikle hikaye anlatımı kısımlarında kullanılan çizimli animatik sahneler ve geçmişe yönelik dramatik sekanslar falan, oh la la şeylerdi. Hela’nın kendi aile geçmişlerini anlattığı ve “Odin hırslıydı aslında, of ne anasının gözüydü de beni sindirdi” deyişlerinden tutun, Valkyrie tarihi geçmişine kadar hepsi iyiydi. Bir de bu CGI eksiklikleri gözüne çok batan bir insan olarak, çok az miktarda rahatsızlık yaşadım dersem, umarım o konuda da güvence vermiş olurum.
Umarım bunun için taşlanmam ama komedisi desem? Yani evet, cıvık filmler konusunda herkes aynı fikirde olamayabilir. Özellikle de Thor gibi bir karakter için GotG tarzındaki cıvıklıklar herkese hitap etmeyebilir ama bir şey diyeyim mi, espriler işi bozmuyor aslında. Aksine ilk yarıda çok fazla olan şakalar, ikinci yarıya etkisini azaltıyor ve tonunu biraz daha uygun bir seviyeye çekiyor. Hatta filme ısınma turları falan gibi olmuş bu komiklikler. Ve eğer esprisiz bu yönde ilerleyecek daha ciddi bir senaryo olsaydı, muhtemelen daha kötü yorumlar alarak Thor filmleri arasında en iyi sıraya oturma konusunda kesinlikle bir patlama yaşardı Ragnarok. Evet, Ragnarok deyince onu bunu bekliyoruz diye çok söylenmekten dillerimizde tüy bitti; ve evet, MCU daha az ciddiyetle götürüyor işlerini falan ama benim de savunmaktan bıktığım bir şey var arkadaşlar: Film bana o iki saati güzel geçirtiyorsa, yerin yedi kat dibine sokup bir daha izlememelik kadar berbat hataları yoksa ve keyif veriyorsa neden güzel kafamızı yoralım? Size kalmış burası aslında. Ama davamı savunmak için leş bir melankoli felsefesiyle sonlandırayım burayı: Şu günlerde hepimizin gülmeye ihtiyacı var arkadaşlar… (T-Taş mı o?)
Unuttuk sandınız ama unutmadık, tabii ki müzikler yahu! GotG ile bu süper kahraman-müzik çizelgesindeki yükselişi fark eden MCU’nun en başarılı, ama hepsine uygulamaya başlarsa bir yerden sonra hayranların tepkisini çekeceğini düşündüğüm bir hareketi bu aslında. Led Zeppelin’den Immigrant Song ile sizi fena cezbeden film için daha ne diyelim biz? Led Zeppelin sağ olsun diyelim hadi.
Gelecek filmleri iple çekmek için sebep veren hikaye ve film sonrası sahneler? Tamam, zaten filmi izleyenlerle burada olduğumuz için rahat rahat konuşuyoruz nasılsa; bütün oyuncu listesi ve emek verenlerin ismi aktıktan sonra gördüğümüz iki sahneden en mühimi, o koca gemiyi gördüğümüz sahneydi, değil mi? Film çıkışı hemen aklınızda “Neyin, kimin gemisiydi o ya?” gibi bir soru kaldıysa aklınızda, internette insanlar boş durmayıp bir sürü kanıt toplayıp falan onun Thanos’un gemisi olduğunu bulmuş mesela, söyleyelim dedik. Ha direkt “Aha Thanos” diyeniniz varsa, tebrikler, gerek kalmamış o halde. Şaka bir yana, Infinity War yaklaştıkça bu tür şeyler görmek gerçekten fena halde heyecanımızı arttırma konusunda çığır açıyor. Üstelik Loki’nin, Surtur’u Ragnarok’u gerçekleştirsin diye bulunduğu girişimden evvel Tesseract’a attığı o bakışı kim unutabilir ki? Loki, bildiğimiz Loki nasılsa; iyi olduğu falan yok abiler ablalar.
E öte yandan, Planet Hulk muhabbetiydi ve Bruce Banner’a elvedaydı falan derken, sahiden de sonraki filmlere artık şafak falan sayıyoruz. Bir de Thor’un tek göz kalma olayı yüzünden ikiye ayrılmış bir internet güruhu var ki, sormayın gitsin. “Çok mu gerekliydi be abi?” deyip uzunca bir paragrafla makalelerinde eleştirenleri de gördüm, sonrası için umut vaat eden sürpriz gelişmeler minvalinde yorum yapanı da. Bunun için de, filmin hatalarına mı yoksa güzel yanlarına mı koyarsınız diye kararı size paslamak için yazıyı da burada bitireyim istiyorum artık. Birkaç başlıkla kısa kısa konuşayım dedim, yine tutamadım kendimi. Biraz siz de ekleyin; yorumlarda hak verdiniz mi vermediniz mi anlatın, gelecek MCU filmleri için beklentilerinizi yazın falan. Bakın, yorumları okuyacağız, es geçmeyin ha.
